Iðnneminn - 20.12.1952, Side 19

FRAMHALDSSAGAN
fikffí' fajákhiHh
Saga sú sem hér birtist er
byggð á sannsögulegum heimild-
um; norskum kirkjubókum frá
því á sextándu öld. Þetta er afar-
spennandi ástarsaga, þrungin
lifandi fjöri allt til enda. Skal
lesendum ráðlagt að fylgjast vel
með sögunni frá byrjun.
1. kapítuli.
Það var á skínandi fögrum vor-
degi, árið 1542. Snjóa og ísa hafði
þegar leyst af hinum fögru Hrings-
akurslendum. Grængresið teygði
sig upp úr jarðveginum og Mjörs-
vatnið blánaði í sólgeisladýrðinni.
Fyrstu blómin voru byrjuð að
gægjast fram úr skógarþykkninu.
Frísk og fögur, sem ímynd vors-
ins, var líka unga bláeygða stúlk-
an, sem gekk hratt niður skógar-
stíginn, er lá niður að læknum;
gullgula hárið hennar féll í bylgj-
um niður um herðarnar og niður
yfir rauða upphlutinn og huldi að
mestu hið yndislega vaxtarlag
hennar.
Um síðir kom hún að hliði, þar
sem stígurinn lá út á þjóðveginn.
Hún stanzaði við hliðið og starði
eftirvæntingarfull eftir veginum,
eins og hún vonaðist eftir ein-
hverjum. Allt í einu ljómaði andlit
hennar af gleði; hún hafði komið
auga á mann, sem kom eftir veg-
inum. Hann var hár og herðabreið-
ur og hraustlegur bóndaþiltur á að
gizka 20 ára gamall.
Hann kom brátt nær, og þegar
hann kom að hliðinu sveiflaði hann
sér yfir það og faðmaði stúlkuna
ástúðlega að sér.
„Ó, Þorleifur," hvíslaði hún og
hallaði höfðinu upp að brjósti hans.
„Þú komst Anna“.
„Það var ekki þrautalaust að
komast af stað. Ó, hvað pabbi yrði
reiður, ef hann vissi, að það varst
þú, sem ég fór að hitta“.
„Það er sorglegt, að faðir þinn
skuli vera okkur svona andvígur“.
„Hann er rciður vkkur öllum,
Kambafólki. Heyri hann Þorstein
föður þinn nefndan, verður hann
fokvondur“.
„Ekki er ég sök á fjandskap
þeim, sem um langan aldur hefur
verið millum feðra okkar. En frá
föður míns hálfu er nú öll gremja
horfin, hann æskir nú einskis frem-
ur, en að friður komist á og hann
nái að sættast heilum sáttum við
Álf Saastad. — Og við, Anna okk-
ur hefur ætíð þótt vænt hvoru um
annað, frá því er við fvrst lékum
okkur saman, sem börn. Ást okkar
hefur vaxið cins og við sjálf og
þróast með árunum og nú veit ég
ekki hvernig ég ætti að lifa án þess
að sjá þig eða tala við þig“.
Anna andvarpaði og leit til jarð-
ar. Um síðir leit hún upp og festi
bláu djúpu augun sín á Þorleifi og
sagði í viðkvæmum róm:
„Æ, nú breyti ég ekki rétt“.
„Hvað meinar þú?“
„Það er stór synd af mér, að vera
að stelast hingað út í skóg til þín,
án vilja og vitundar föður míns“.
„Kæra Anna, heldur þú ekki að
Drottinn sjálfur hafi sameinað
okkur í ást og kærleika,“ sagði
Þorleifur.
Iíún hristi höfuðið og sagði:
„Drottinn hcfir boðið, að við skyld-
um heiðra og hlýða foreldrum okk-
ar, annars syndgum við mjög. Ég
IÐNNEMINN
19