Iðnneminn - 01.04.1995, Blaðsíða 9

Menntun er undir-
staða þjóðfélags-
ins, forsenda fram-
fara og þróunar, lista
og menningar og betra
mannlífs. Blindur er
bóklaus maður, segir
máltækið og getum við
yfirfært það á samfé-
lag okkar í dag.
Annað máltæki segir
að neyðin kenni
naktri konu að
spinna. Og við náms-
menn erum komnir í
neyð og á góðri leið að
verða naktir. Neyðin
liggur í fjármagns-
skorti til menntakerf-
isins og erfiðleikum
námsfólks til að kom-
ast af meðan þeir
stunda nám. Þessi
neyð kennir okkur
hinsvegar ekki að
spinna heldur reymnn
við að vinna bug á
neyðinni með því að
koma okkar málum á
framfæri við þjóðfé-
lagið og þá sem
stjórna því. Náms-
mexm eru Hrópandinn
í eyðimörk íslenskrar
menntastefnu. Það er
dýrt að vera í skóla og
laun t.d iðnnema eru
það lág að þau duga
vart fyrir þeim kostn-
aði er náminu fylgir,
hvað þá að framfleyta
sér á námstímanum.
Hægt er jú, að fá lán
hjá Lánasjóði ís-
lenskra námsmanna,
en hvaða bót er í því
þegar skólarnir geta
ekki uppfyllt það
kennslumagn er lána-
sjóðurinn metur sem
fullt nám og lánin
duga ekki fyrir eðli-
legri framfærslu. Með
fjárveitingum til
menntakerfisins og
breyttum áherslum í
lánasjóðskerfinu má
auka veg menntunar
á íslandi, hlúa að
námsgreinum sem eru
við það að úreldast og
bjóða æskufólki það
úrval starfsmennta-
greina sem síbreyti-
legt þjóðfélag þarfnast
til að dafna.
Hvað myndi gerast
ef ekki væri haldið
uppi kennslu í ein-
staka greinum vegna
fjárskorts?
í hinu tæknivædda
þjóðfélagi sem við lif-
um við í dag er varla
þverfótað fyrir flókn-
um rafeindatækjum.
Gildir þá einu hvar við
drepum niður fæti,
heima í stofu, í vinn-
unni, í þeim stofnun-
um sem samfélagið
stendur að, verslun,
iðnaði, landbúnaði,
sjávarútvegi o.s.frv.
Það má einnig segja að
vaxtarbrodda í út-
flutningi sé að finna í
rafiðnaðinum því að á
undanförnum árum
hafa íslendingar hasl-
að sér völl á alþjóða-
markaði í þróun fisk-
vinnslukerfa, raf-
eindavoga og annarra
tækja er tengjast sjáv-
arútveginum. Það ætti
því að liggja beint við
að allt sem gert væri
til að hlúa að menntun
í þessum geira skili
þjóðfélaginu margfalt
til baka og það á fleiri
en einu sviði.
Það má segja að öll
menntun sé samofin á
einhvern hátt og ef
hluti hennar er van-
ræktur kemur það
niður á annarri
menntun. Ef við hefð-
um enga rafeinda-
virkja til að þjónusta
öll þau háþróuðu tæki
sem notuð eru á
sjúkrahúsum, í heilsu-
gæslu og við rann-
sóknir í heilbrigðis-
geiranum værum við
illa stödd. Og ef við
hefðum ekki sérhæfða
lækna, meinatækna
og annað sérmenntað
fólk til að nota tækin
kæmi það í sama stað
niður.
í dag horfum við upp
á hrossabúskap og
ræktun sem arðsama
atvinnugrein. Skýtur
þá ekki skökku við að
reið- og aktygjasmíði
fari ekki vaxandi
samhliða þessari þró-
un? Væri ekki betra
að mennta okkar vel
svo hæfa fólk til þess-
ara verka heldur en
að flytja út íslenska
hönnun til Japans og
kaupa vöruna
fullunna þaðan eins
og nú er gert? Hvar er
rökhugsunin í því?
Öll tækni og öll þau
þægindi er við búum
við í dag gott fólk,
krefst umsjónar
menntaðra einstak-
linga. Ef ekki væri
slík menntun fyrir
hendi myndum við
horfa upp á sömu ó-
mynd og við bjuggum
við fyrir öldum síðan,
við byggjum einfald-
lega í moldarkofum
eða það sem enn
verra er, í hellum með
okkar lúsugu úfnu
kolla og vafin skinn-
pjötlum með kíghósta,
sull og lungnabólgu,
vegna þess að ekki
væru hársnyrtistofur,
fatnaður eða heilsu-
gæslustöðvar. Óvarin
fyrir veðri og vindum
líkt og menntakerfið
okkar er.
P.S./Hannela
IÐNNEMINN 9