Ljósberinn - 27.05.1922, Síða 5

LJÓSBERINN
157
getið hreint ekki hugsað ykkur það. Hárið á henni
var orðið svo mikið og hrundi niður eins og í bylgj-
um og glóði eins og gull, augun hennar Ijómuðu
eins og stjörnur og vangarnir á henni voru á lit-
inn eins og fögru blómin á eplatrjánum.
En ekki rak þó foreldra Hönnu í rogastanz fyr
en hún helti eplunum og perunum úr svuntu sinni,
því að það alt var þá orðið að glóandi gimsteinum.
Og stóru, gulu liljurnar voru orðnar að skírasta
gulli.
Eins og þið megið nærri geta, þá varð heldur en
ekki kátt í fátæklega kotinu. Pabbi Hönnu seldi
gullblómin og gimsteinana fyrir ógrynni fjár, svo
að hann varð að aka öllum þeim peningum heim
í mörgum vögnum og stórum. Og svo lét hann
byggja sér stærðar höll úr marmara, og alt í kring-
um hana var gerður undursamlega fagur aldingarð-
ur og í þeim garði voru gerðar tjarnir og fyltar
gullfiskum og silfurfiskum, og þar voru búnir til
sívellandi gosbrunnar.
f garðinum lék Hanna sér nú með indælum stall-
systrum og þær skemtu sér svo óviðjafnanlega.
í garðinum voru hengirúm og rólur og vippur, til
þess að vega salt, og knattleikasvið ágætt, og þar
slóu þær knettina og höfðu í hendi einskonar ham-
ar, eða knattdrepil, og margt var þar fleira sér
til gamans haft (sjá myndina í 18. blaði).
Jæja, sjáið þið nú, börnin góð, svona fór nú fyrir
Hönnu litlu, af því að hún var altaf góðabarnið.
En hvernig fór fyrir Kötu, sem altaf var s 1 æ m a