Ljósberinn - 22.07.1922, Blaðsíða 2

LJÓSBERINN
226
Sælt er hvert það barn, sem lærir snemma að
biðja, því að það hlýtur að verða á sínum tíma
bezta eign foreldranna og yndi þeirra og eftirlæti.
Eg þekti einu sinni dreng. Gunnar hét hann. Fað-
ir hans hafði kent honum að biðja. þegar hann fór
á fætur á morgnana, þá bað hann Guð altaf um að
gefa sér löngun og kraft til að gera það, sem gott
er. Ef honum fanst hann ekki vera nógu iðinn og
kappsamur í því, sem hann átti að gera, þá bað
hann Guð að hjálpa sér til að sigrast á því; eins
fór hann að, ef honum fanst hann helzt ekki vilja
gera það. Ef lagsbræður hans ætluðu að lokka hann
til að gera eitthvað rangt, þá bað hann Guð um hug
og dug til að standast allar þeirra ginningar. Altaf
reyndi hann að halda því föstu í huga sínum, að
Guð væri hjá honum; altaf hafði hann í huga sjer,
hvað það væri mikil gleði, sem því fylgdi, að gera
það, sem gott er og þung sú meðvitund, sem letin
og óhlýðnin leiddu af sér. þess vegna bað hann
Guð að gefa sér vilja og mátt til að verða sjálfum
sér og öðrum til gleði með allri breytni sinni. Af
þessu fór honum svo fram á stuttum tíma, að allir
góðir menn elskuðu hann og kennarar hans settu
hann öðrum börnum til eftirdæmis.
þegar faðir Gunnars var dáinn, þá gekk hann
oft út að leiðinu hans og bað þar með tárin í aug-
unum: „Elsku pabbi minn! Guð launi þér það um
alla eilífð, að þú kendir mér að biðja“.
o-