Ljósberinn - 22.07.1922, Blaðsíða 6

230
LJÓSBERINN
Betra er sjálfur að hafa en sitt barn að biðja.
Bóndi nokkur var einkar góðsamur, en ekki for-
sjáll að því skapi. Hann skifti öllum eigum sín-
um milli barna sinna, því að hann hugsaði sem
svo, að þau mundu þá verða því þakklátari við
hann, því að nú væri það ekki aðeins skylda þeirra
að ala önn fyrir honum, heldur ætti hann það nú
skilið fyrir það að fara svona vel með þau. En hon-
um varð ekki kápan úr því klæðinu. Börnin þóttust
nú vita, að þau ættu ekki von á neinu framar af
hans hendi; þau skiftu sér því ekkert af honum, svo
að hann komst í mestu örbirgð og volæði. En þá
hugkvæmdist honum ráð, sem dugði. Hann kallaði
þau öll fyrir sig og sýndi þeim kistil, vandlega inn-
siglaðan, og sagði við þau: „í þessum kistli á eg
dýrmætustu gimsteinana og gripina, sem eg vil að
haldist í ættinni mann fram af manni; þeim skifti
eg ekki á milli ykkar hérna um árið, því að eg vissi
ekki, hvernig þið munduð fara með þá; en nú ætla
eg að ánafna þá alla því barninu, sem bezt fer með
mig“. Börnin bættu nú ráð sitt og gerðu honum
alt það gott, sem þau gátu, alt til þess er hann dó;
þau héldu hvert fyrir sig, að þau fengju þá því
meira af gripunum og gimsteinunum. þegar þau
voru búin að fylgja föður sínum til grafar, þá opn-
uðu þau hið bráðasta kistilinn með mikilli eftirvænt-
ingu; en þau fundu þar þá ekkert nema hamar og
stóran nagla; hjá þessum dýrgripum lá seðill og
á hann voru rituð þessi orð:
„það er vilji-minn og skipun mín, að þessi nagli