Ljósberinn - 07.10.1922, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
317
á dyr, en g'óða Lísa hljóp á eftir honum og gaf hon-
um; matinn sinn. En svo varð hún sjálf að vera
matarlaus, því að móðir hennar skeytti ekki vitund
um hana; hún gaf sig alla við henni fallegu Flóru
dóttur sinni, lét hana hafa skartbúning og ljúffeng-
asta mat, hreinustu krásir, en góðu Lísu lét hún
ganga í ræflum og lét hana ekki annað hafa en skorp-
umar, sem hún Flóra systir hennar leyfði.
Einu sinni, þegar Lísa var búin að gera húsið
hreint og var farin að þvo upp diska og bolla og
skálar og fægja hnífana, þá kallaði mamma hennar
á hana.
„Lísa“, mælti hún, „hana Flóru systur þína sár-
langar í jarðarber. Farðu nú undir eins út í skóg
og tíndu jarðarber handa henni. En ef þú stingur
einu einasta beri upp í þig sjálfa, þá færðu ekki neitt
að eta í kvöld“.
„Já, en hvernig á eg að fara að því að tína jarð-
arber núna? Nú er komið haust og öll jarðarber
horfin úr skóginum“.
„Pað skifti eg mér ekki vitund um; þú verður að
gera eins og eg segi. Ef þú kemur heim og hefir eng-
in jarðarber með þér, þá skaltu engan mat fá í þrjá
sólarhringa“.
Vesalings Lísa fór að gráta og var svo rauna-
leg; en samt tók hún körfu á handlegg sér og fór
út í skóginn til þess að leita að jarðarberjum; en
fann ekki nokkurt ber. þá settist hún á stein og grét.
þegar hún var búin að sitja og gráta stundar-
korn, þá gekk gamall karl þar fram hjá. Honum var
ógn stirt um sporið og svo bar hann líka spýtna-