Ljósberinn - 26.04.1924, Qupperneq 6

134
LJÓSBERINN
þá sjón, að svo kynni að fara, að hann, hinn elskaði
sonur hennar, yrði á sínum tíma að hljóta þann við-
urstyggilega dauðdaga, krossdauðann; sá dauði var
svo viðbjóðslegur, að engum Rómverja var hegnt
með honum. í augum Gyðinga var krossdauðinn hinn
herfilegasti dauðdagi, sem þeir þektu. Hinir kross-
festu gátu hangið alt að 8 dögum á krossinum, áður
en þeir létu lífið, og kvöldust svo af hungri og þorsta
og sársauka, að engin orð fá lýst. Henni fanst sér
mundi verða óbyrilegt að horfa á, að elskaði sonur-
inn hennar léti lífið með þeim hætti.
Hún fölnaði upp, þar sem hún stóð. Hún mintist
þess þá, hvað Símon gamli hafði sagt, er hann tók
drenginn hennar í fang sér í musterinu: „Sverð mun
jafnvel nísta þína eigin sálu“. það gat svo farið, að
hann reyndist sannspár að því, gamli maðurinn.
En Jesús var alt af svo gott og hlýðið bai’n, óx að
náð og vizku með aldri. Henni var ómögulegt að láta
sér skilj ast, að hann mundi nokkurn tíma fremj a það
ódæði, að hann yrði dæmdur til krossfestingar. En
þrátt fyrir það varð þetta henni sá fyrirboði, sem
hún gat ekki frá sér hrundið. En hvað hún óskaði
heitt, að hún hefði ekki séð skuggann.
Jesús leit við og sá, að móðir hans var náföl, og
spurði, hvort nokkuð gengi að henni. „Ó, nei“, sagði
hún, „það hvarflar fljótt frá mér aftur“. Hún vildi
ekki gera hann órólegan, með því að segja honum,
hvað hún var að hugsa. Ef hann ætti að deyja á
krossi, þá hlyti það að vera vilji Guðs, feðra hennar.
Mörgum árum seinna, á föstudaginn langa, stend-
ur kona hjá krossi, og' á krossinum hangir Jesús. Og