Ljósberinn - 19.01.1929, Blaðsíða 6

LJÓ SBERINN
22
ast, að einuni liði betur en öðrmn, einn
hai'ði stærri stofur, annar íleiri ábreiður
eða fínni gluggatjöld. Og pó var pessu
í raun réttri svo háttað, að hver fjöl-
skylda inátti draga um sina íbúð, svo
að allir stóðu jafnt að vigi um það að
draga beztu íbúðina.
Og nú sátu pær aldrei á sátts liöfði
og gerðu hver annari lífið súrt, bæði
nætur og daga.
En svo kom konungurinn einhvern
daginn til að heimsækja pessa vini sína.
Hann langaði víst tii að sjá, hve glaðir
[jeir væru og ánægðir með kjör sín, [>ar
sem þeir bjuggu í höll og áttu svo góða
daga. Konungur ætlaðist til að þarna
skyldu allir lifa í dýrlegum fagnaði, að
minsta' kosti meðan hans nyti við.
En honum brá heldur í brún. Hann
fann, að allir voru fullir ujip haturs. og
öfundar; hann sá, að þeir gerðu hver
öðrum þá sorg og kvöl, sem þeir gátu.
Konungur rak þá alla þessa óþjóð
burt úr höllinni og innsiglaði hallarhlið-
ið og hrópaði:
»Látum fúgla himinsins búa þarna,
láturn storminn og vindinn þjóta um
tómar stofurnar, látum landskjálftann
lirista höllina til grunua!«
Letta sagði gamli konungurinn. Og
svo lét hann hverja fjölskyldu liverfa
aftur til fátæklegu kotanna sinna í
þorpinu.
En fyrir þctta eigum við inndælun
stað að hverfa til, þegar þið eruð orðnir
ileygir og færir, elsku barnungarnir mín-
ir! I stóru höllinni getum við óhultir
Itygt hreiður okkar um allar ókomnar
aldir«.
»0, hve það gleður okkur!« sögöu
ungarnir.
í sömu andránni kom ungapabbi fljúg-
andi ineð bezta mat; þá varð nú heldur
gleði hjá ungunum.
En þegar þeir voru búnir að taka úr
sér sárasta sultinh, þá sagði einn úng-
inn ósköp mæðulega:
»Veslings, fólkiö, sem rekið var burtu
úr inndælu höllinni og til fátæklogu
kofanna sinna«.
Pá- söng ungapabbi:
»Pað veítir gleði að starfa,
það liefl eg' sjálfur séð,
en sorgir i ð j u 1 e y s i ö,
og nautnalífið með«.
Elíse fór nú sem skjótast aftur upp á
herbergið og liorfði nú svo glaðklakka-
lega niður yfir hópinn, þegar haun lagði
af stað. Iúið varð hlutskifti eldri bræðr-
anna að ríða þeim hestinum, sem hún
hafði merkt með nálinni. Hún var hin á-
nægðasta með grikkinn ljóta, sem luin
liatöi gert þeim og gekk nú ofan til
þeirra móður sinnar og Napóleons; sátu
þau og ræddu með sér ýms merkileg
mál. Pau tóku [iví ekkert eftir, þó að
Elíse yrði smám sainan órótt innanbrjósts,
eftir því sem lengra leið frá því er unga
fólkið lagði af stað, og farið var að líða
langt fram vfir þann tíma, er búast mátti
við þeiiri aftur. Og það var sizt að á-
stæðulausu, að henni leitst ekki á blik-
una.
Legar útreiðarfólkið var komið skamt
út fyrir’ borgina, [)á stakk Jósef upp á
[iví, aö Jerome Desmoulins skyldi setj-
sat fyrir aftan sig í stað Lucien bróður