Ljósberinn - 16.02.1929, Blaðsíða 3

L J Ó S B E RI N N
uðu Jjcir til hermannsins. ^Petta eru að-
alsmanna ungar? Og vilji Jiau ekki hlýða,
J)á af stað með Jmi undir frú Rimmu-
gýgi (Madame Guillotine)«. — Pað var
öxin voðalega, sem byltingamenn höfðu
við aftöku [jeirra, sem þeir létu af lífi
taka; var hún nefnd eftir péiin, sem
hafði fundið hana upp (Guillotin).
l’egar Jeróme heyrði nefnt nafn öx-
arinnar, [)á fór hrollur uin hann; [iað
nafn hafði svo ot't borist honum fyrir
eyru, og Evgenía litla grét af hræðslu.
En Jeróme lét pó ekki lnigfallast. Hann
vildi treysta góða, himneska vininum,
hann mundi áreiðanlega Iialda verndar-
hendi yíir sér og litlu vinu sintii. Hann
leit öruggur á æstan skrílinn í kringum
sig, og er hann leit lengra fram, pá sá
liann riddara vera að brjótast gegnum
mannjtröngina, en tókst ekki. Pað var
Napóleon. llann var þá nýkominn fra
Toulon (Túlong); þar hafði hann þá
barist og unnið sigur. Hann hafði séð
börnin af hestbaki, og varð þá lieldur
órótt; sá hann herntennina draga þau
af stað með sér; en er hann sá, að
hann mundi naumast geta náð þeitn, þá
sneri hann hestinuin við og reið í ein-
uirt spretti til Augustíns og hitti hann
heitna. Batt hann hest sinn við grindur,
og snaraðist inn. Vinur hans, Augustín,
sat við skrifborðið sitt og sneri sér hvat-
lega við, er hann heyrði Napóleon segja,
eða kalla, réttara sagt:
»Nú hafa morðingjarnir þínir náð í
tvö börnin mín, heyrir þú það. En þú
verður að sjá um, að þau komist ekki
í hendur þessara ræíla«.
»Haltu tungu þinni í skefjuin, Napó-
leon Bonaparte*, svaraði Augustín reiðu-
lega. »Börnin þín«, segir þú? Ekki vissi
eg, að þú ættir börn«.
»Börn vina ntinna tel eg sem mín
börn. Skilurðu það? Eg sá háloflegan
51
bróður þinn standa skamt frá, og þetta
er líklega hans verk«.
Nú spratt Augustín upp af stólnum.
»Eg segi aftur: Haltu tungu þinni í
skefjum, ef þú vilt ekki sæta sömu for-
löguin og börnin þín«.
»IIo, hó!« sagði Napóleon og hló við.
M mátt reyna að taka mig fastan; [tess
mun þig iðra og þína líka. Hermenn
mínir munu brátt brjóta upp fangelsis-
hurðina, [tví að það eru liraustir menn.
Eg segi því sem fyr: Láttu hleypa börn-
unum út!«
»Og eg segi nei og aftur nei! Petta
eru börn einhverra bannsettra auðkýf-
inga. Hvar eiga þau heima? Hvað heitá
þau?« sagði Augustín með lymskubrosi.
»Já, það þætti þér gott aö fá að
vita«, svaraði Napóleon, »en eg er nú
ekki svo skyni skroppinn, að eg fari
að segja þér það. Eg kem annars frá
Toulon og ltefi unnið sigur. l’að ltefir
þú víst frétt?«.
»Já, gott er nú það. Hugsa þú um
þínar sakir, en blandaðu þér ekki í
inínar sakir, eða bróður míns, réttara
sagt. Iíann veit víst, hvaö hann er aö
gera«.
»Eg efast nú um það«, svaraði Napó-
leon þungbrýnn. »Pað getur varla borgað
sig, aö kvelja og myrða saklaust fólk,
sízt konur og börn. Eg sé, að þú ert
jafn miskunnarlaus og hann. Og eg má
til að fara heim og láta binda um sár
inín«.
Að svo mæltu skildi Napóleon við
þennan svonefnda vin sinn, æstur og
hryggur i skapi. En fyrst Augustín vildi
•ekkert fylgi veita, þá varð hann og
Deinoulíns sjálfur að taka að sér þetta
mál. —
Napóleon og fjölskylda hans bjó í
sama húsi og Desmoulíns, en Beauforts
í næsta liúsi. Og er Napóleon koin heim,