Ljósberinn - 27.04.1929, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
131
Faðir þinn hefir ekki efni á að kosta
ferð þína frarh og aftur. svo þú getir
heimsótt okkur, þau tvö ár, sem nátns'
tíminn varir. Fað er órnögulegt að ég
geti lifað svo lengi. Sandurinn í tíma'
glasi niínu er næstuin útrunninn. A hin-
utn fjarlæga stað, sem þú nú ferð til,
verður engin elskandi móðir til þess að
gefa þér góð ráð á þrautastundunum.
Leitaðu þá ráða og hjálpar hjá Guði.
Hvern suiinudagsrnorgun frá klukkan
tíu tii ellefu, inun cg biðja fyrir þér.
Hvar sem þú tiú verður á þessum helga
tíina, þá láttu huga þinn, er þú heyrir
kirkjuklukkurnar hringja, leita aftur til
þcssa herbergis, þar seiu móðir þín
deyjandi mun vera að biðja fvrir þér,
innilega og af öllu hjarta.
— Nú heyri ég vagninn koma. Kystu
mig — vertu sæll!«
Drengir, ég býst ekki við að ég fái
að sjá móður mína aftur á jörð, en með
Guðs hjálp ætla ég að mæta henni
aftur á himnum«.
Pegar Georg hætti að tala streymdu
tárin niður kinnar hans. Hann leit á
félaga sína. Augu þeirra stóðu líka fuii
af tárum. Hringurinn, sem þeir liöfðu
myndað umhverfis hann, opnaðist strax.
Hann gekk út úr hringnuni áleiðis til
kirkjunnar. Félagar hans dáðust að lion-
um af því að hann hafði hugrekki til
þess að gera það, sem þeir ekki áræddu.
Peir fylgdu honura allir til kirkjunnar.
Á leiðinni tleygðu þeir allir frá sér vín-
flöskunum og spilunum, fundu að þeir
gátu ekki liaft það með sér í Guðs hús.
Pessir ungu menn spiluðu aldrei framar
á sunnudegi.
Frá þessum degi breyttust þeir allir.
Arið 1893 voru sex þeirra dánir í trúnni
á Jesiim, Krist. Georg var þá lifandi,
duglégur, guðhræddur lögfræðingur i
lowafýlki, og vinur hans, seni reit þá
þessa .sögu, hafði um mörg ár veriö
starfandi meðlimur kirkjunnar.
Atta ungir og efnilegir menn snérust
hér til einlægrar trúar fyrir bænrækni
trúaðrar móður, og ef vér þektum allan
árangurinn af eftirdæmi þeirra og starfi,
fengjum vér fagra mynd af áhrifum
móðurbænarinnar.
[Frhj. Börnin bjuggust til brottferðar
að skólatíma loknum. Kennarinn leit al-
varlegur í bragði til Axels og Jóhanns
»þið farið ekki strax, drengir«, sagði
hann og \ ar fastmæltur. Hann gaf þeim
vísbendingu mn að fá sér sæti, sitt hvoru
megin í stofunni, á tneðan hin börnin
voru að ganga frá skólabókum sínum
og áhöldum. beir sendust á óhýru augna
ráði, og hefðu vafalaust skiftst á ómjúk-
um orðum, hefðu þcir þorað það, en
kennarinn var sjálfur itini stofunni og
gaf þeim gætur.
— Drengirnir eru svipaðir á stærð,
Jói er þó ofurlítið hærri, en heldur
grennri, liann er og fölari að yfirlitum;
augun lians eru skær og dökk, þeim
gæti verið jafn lagið að blossa af ákefð
eins og að brosa af barnslegri AÚð-
kvæmni. Jói er álútur og útlimalangur,
og ber mjög á því, hve buxurnar hans
eru stuttar, rnórauðir ullarbolir fa’ra illa
á grönnum fótleggjum, og skórnir hans