Ljósberinn - 27.04.1929, Blaðsíða 7

L J Ó S B E R í N N
augnaráði t.il Jóa, um leið og hann
vindur sér út úr stofunni. Axel sá ekki
dökku augun, sein fvlgdu honum til
dyranna, lutgsanlegt er að þau hefðu
snert samvizku hans ofurlítið og komið
honum til pess að bera saman kjör sín
■og munaðarlausa drengsins, sem alla
jafná var skotspónn hans. En Axel kom
ekkert pvílikt til hugar. Hann ldæddi
sig i yfirhöfnina, lét rósótta silkiklútinn
um hálsinn á sér, fór í skóhlífarnar,
jireif skólatöskuna og hljóp heim í ein-
um spretti. Frh.

[Frh.]. Meðan Moulins var að segja
frá jiessu, þá runnu tárin niður fölu
kinnarnar drotningarinnar, og hún sagði
hl jóðlega:
>Drottinn blessi yður fvrir Jiá huggun,
sem þér hafið veitt mér«.
»Ég vildi óska, að ég h’efði getað
komið með litla soninn yðar með mér,
svo að þið heföuð getað sézt einusinni
enn«, sagði Moulins, »en það er engin
leið«.
»Já, já, ég veit. það, ó. elsku litli
drengurinn minn!« Og drotningin grét
nú miira en áður.
I5á sagði Moulins: »En hefðuð þér
gaman af að sjá litlu stúlkuna, sem
heíir svo miklar madur á honum litla
svni yðar«.
»Já, já, en er það nokkur leið?«
»Já, ég vona þaö«. Og gamli maður-
íás
inn hlustaði grant eftir, hvað væri að
gerast inni í varðstofunni. Og af því að
ekki heyrðist annað en sífeldur glaum-
ur og hlátur þar inni, þá læddist hann
út úr klefanum.
Hann hitti nú sama hermanninn og
áður úti fyrir klefa barnanna.
»Ekki er alt búið enn«, sagði Moulins,
nú verð ég aftur að fara inn í klefann
eftir körfunni til að draga meiri fatnað
saman.
»Já, kom þú bara«, sagði hermaður-
urinn. Moulins gamli var trúnaðarmaður
þeirra Herons, og hafði því frjálsan að-
gang að hverjum klefa«.
»Óðara en hann var kominn inn í
klefann til barnanna, lagði hann Evgeníu
í körfuna og breiddi hvítan dúk á hana
og sagði: »Ligðu nú grafkyr!« Og að
fám mínútum liðnum var hann kominn
inn með körfuna og barnið inn til
drotningarinnar.
Pví, sem nú gerðist, gat Moulins gamli
aldrei síðan gleymt. Gamli maðurinn tók
litlu stúlkuna upp úr körfunni og lagði
hana / útbreidda arina hinnar tignu
konu. Drotningin grét og lívgenía litla
kysti tárin burtu og' klappaði henni á
vangann og svo hvísluðust þær á blíð-
um, ástúðlegum orðum um Dauphin litla.
Loks rétti drotningin hönd sína að
Moulins, sem stóð vitund álengdar, og
hvíslaði: »Ég þakka, þakka, kæri vinur!
Guð blessi yður fyrir alla þessa huggun
og gleði! Og nú færir litla Evgenía,
elsku litla drengnum þennan koss frá
móður hans, og svo kysti hún barnið,
sem enn vafði sig upp að veslings kon-
unni.
Moulins tók þá Evgeníu úr örmum
drotningarinnar og lagði hana niður í
kröfuna. Og alt gerðist þetta svo. að
engina vissi neit.t um það.
En ekki kom börnunum dúr á auga
þá nótt. Evgenía var svo niðursokkin í