Ljósberinn - 18.05.1929, Blaðsíða 4

LJÖSBERINN
156
svæft drenginn. Lidni dagurinn ryfj-að-
ist i sífcllu upp fyrir lionum. — Skóla-
stofan, par seni börnin sátu og hlustuðu
íneð mestu gaumgæfni á kcnnarann sinn,
[iegar lnvrðinni var lokið upp og skóla-
stjórinn gekk irin all-alvarlegur í bragði.
Flann talaði fyrst fáein orð við kerinar-
ann í liljóði, og gerði pví næst Jóa
bendingu um aö koma mcð sér. Por-
vitnin skein út úr öllum barnsandlitun-
um, og illgirnin gægðist út úr glottandi
andlitinu á Axel, pegar hann kom augá
á lögrcglupjóninn, sem beið fyrir framan
hurðina. Og svo lá leiðin beint á kont-
órinn. Jói hai'ði ekki komið par áður.
En hann hafði gert sér allavega hug-
myndir um hann, en kornst nú sjálfur
að raun um, að pær voru allar meira
og minna rángar. »Köntórinn« var ekki
nærri pví eins hræðilegur og Jói hafði
búist viö. Hér sátu ofur meinleysislegir
menn og keptust við virinu sína, án [æss
að virðast gefa drengnum hinn minsta
gaurn, pegar liann -var leiddur beint til
lögreglu stjórans sj á 1 f$.
IIvöss, rannsakandi augu hans, smugu
inn í hugarfý-lgsni drengsins, og röddin
lians var sterk, djúp og 'ströng. Augun
fylgdu honuin eftir, alla leið hieim í litlu
stofuna hennar Möllu gömlu, — og pau
leituðu hans eirinig par seui hann lá
andvaka í rekkjunni sinni, og pau mintu
drenginn uinfrain alt annað á inunaðar-
leysið og fátæktina. Eu við lilustir lians
lét, rödd dómarans; eins og prumugnýr
í fjarska, unz viðburðir dagsins tóku að
stíga einkennilegan hringdans fyrir liug-
arsjónum hans, og [iá var Jói loksins
sofnaður.
Kerinarinn: Eru buxur eintala eða tleirtala?
Pétur litii: Að ofan eru pœr eintala «11 að
neðau oru [uer fleirtala,
Híerfljnii laffliniiimiar.
Saga, eftir Adolphinc Fogtmaiin.
Bjarui Jóiisson |iýddi.
Frh.
Pegar peir voru búnir að líta yfir hi-
býli Nnpóleons, pá fóru peir fyrst að
spyrjast fyrir um gamla liðsfóringjann,
harm Moulins. Peir kváðúst ekki liafa
sáð belur, en að peir hefðu scð han.ii
hlaupa inn um dyrnar á [lessu liúsi; eu
peim hlvti aö hafa missýnst uin pað.
Peir biðu ekki svars, heldur sagði eiim
peirra: Harin var annars be/.ti lags-
bróðir, Irann var ekki tregur á að rétta
bjálpárhönd ef við purfti, eða skjóta að
oss fáeinum skildingum«.
»En hvers vegna er verið að leita
hanri uji[ii nú?.« spurði Napóleon, »eða
réttara ságt: Hvers vegna hefir liann
hlaupið á brott. frá ýkkur?«
»Ög [tað var skúara-flóniö hann Sí-
mon, sem stóð á |>ví fastara cn fótun-
um, að Moulins liðsforingi liefði levft
einhverjum börnum, sem voru í fang-
elsinu, að leika scr við Daupliin litla.
Og pá* datt Hobespierre í bug, að [>að
héfði víst verið tómt bull, petta mcð
eldinn í arninum í einum klefauum;
liafði lmrðin að klefanum [iví verið opn-
uð, og [)á kom það svo greinilega í Ijós,
að börniii,- sein verið liöfðu í klefanum,
voru í burtu«,
»Já, einmitt pað«, sagði Napóleon.
»Það var engin smáræðis svnd gegn
pjóðveldinu. En nú sjáið pér, að hér er
enginn liðsforingi né börn«.
• Að fenginni [)eirri vissu fóru her-
menriirnir lciðar sinnar, bjartanlega
glaðir af [iví, að peir höfðu fengið færi