Ljósberinn - 06.07.1929, Blaðsíða 4

LJOSBERINN
196
liann ofurseldur æfllöngu munaöarleysi,
fyrirlitningu og tortrygni [jeirra, er áttu
betri aðstöðu í lífinu?
Kaldur hrollur gagntók drenginn við
[jessar döpru hugsanir, og hann spurði
sjálfan sig, — er hvergi ylur, hvergi
skjól? — i>Komdu uftur d morgun«.
Orðin bárust honum, eins og blíður and-
blær, og pau rufu sem allra snöggvast
svarta myrkrið, sem var að setjast um
sálina hans, pau voru eins og ofurlítill
Ijósbjarmi, sem smaug inn í hugskot hans
og minti hann á ástúðlegt bros og hlý-
legt hughreystandi augnaráð, sem sagði
honum að hann átti vini og velvildar-
inenn prátt fyrir alt og alt; og sem
betur fór urðu pað seinustu hugsanir
Jóa, áður en svefninn tók hann blíðlega
í faðm sinn, og lét hann gleyma bæði
sársaukanum og gremjunni, sem hafði
gagntekið liann fyrir lítilli stund.

Eins og ég sagði áður, pá varð Napó-
leon að sæta mörgu samsæri og morð-
tilraunum. Urðu Parísarbúar pví næsta
fegnir, að iiann slapp hjá öllum pessu.m
lífsháska. Öldungaráðið færði sér pessa
gleði í nyt til að leggja pað til við fólk-
ið að gera Napóleon Bonaperte að keis-
ara og gengi'keisaratign hans að erfðum
og var hann kosinn tii peirra pví nær
einróma pað var 1802.
Árið 1804 kom sjálfur páíinn til París
til að vígja hann til pessarar nýju tign-
ar. Páfinn smurði hann á enni, hand-
leggjum og höndum. Pað gcrðist í Notre-
damekjrkjunni. En pegar páfinn ætlaði
að krýna hann, pá tók keisari sjálfur
lárviðarsveiginn úr gulli og setti á höf-
uð sér og sömuleiðis krýndi hann Jóse-
fínu konu sína.
Nú hófst enn ófriður milli Euglands og
Frakklands og síðan milli Rússlands og
Frakklands. Endalausar styrjaldir, og
frakknesku hersveitirnar báru oftast sig-
ur úr býtum; en pó dvínuðu fagnaðar-
lætin smámsaman, einkum í París og
Napóleon tekið með minni fögnuði pótt
hann kæmi Jieim sigri hrósandi.
Á árunum 1810—’ll var pó friður í
Norðurálfunni og stóð pá vegur og gengi
Napóleons sem hæðst. En pá hófst ófrið-
urinn milfi Rússa og Frakka. Sú styrjöld
var ógurleg, svo að ekki er hægt að
lýsa öllurn peim mannraunum, sem her-
sveitirnar urðu að pola. Nú fóru pjóðir
pær, sem Napóleon hafði pröngvað til
að lúta sér, að láta á sér bæra, pví að
nú hugðu pær tim.a til kominn að losa
sig úr höndum harðstjórans, Napóleons.
Nú hafði sú breyting orðið á einka-
liögum Napóleons, að hann lét skifjast
við Jósefínu drotningu sína, pví að pau
áttu engin börn saman, en ríkiseríingja
vildi hann eignast.
Kvæntist hann pá prinsessu einni frá
Austurríki, Maríu Lovísu og með henni
eignaðist liann son, og er hann fæddist
fékk hann óðara nafnbótina: »Konung-
ur Rómverja«.
Jósefínu varð pessi skilnaður pungur
harmur og lifði ekki nema 4 ár eftir
pað.
Prússar, liússar og nokkur smáríki í
Pýskalandi gerðu nú samband með sér
til að varpa af sér oki Napóleons og
kölluðu pað stríð frelsisstrídid.
Þetta stríð var líka skelfilegt, og alt