Ljósberinn - 06.07.1929, Blaðsíða 8

200
LJÖSBERINN
Pabbi vék sér £m að Hinná og mælti:
»Pú verður að sjá um, að petta hvolps-
óhræsi komi aldrei fyrir augu mér
framar«.
Hinrik tók i hálsbandið á Teddy og
dró hann burtu með sér. En með því að
liann vissi ekki, hvað hann ætti af hon-
um að gera, pá lokaði hann Teddy iniii
uppi á loftinu. Pegar liann kom ofan
aftur, pá ræddu pau pabbi og mamma
eitthvert alvörumál með sér. Og Hinni
heyrði orð eins og þetta: Selja íbúðar-
húsið forgangsrétt og pví um líkt.
Pabbi leit á hann og sagði: Jæja,
drengur minn, þetta, sem við erum að
ræða, er nú eiginlega ekki handa þér,
en það get ég sagt þér í fæstum orðum,
alveg eins nú eins og seinna, að nú er
hart í ári og við erum neydd til þess
að selja húsið okkar til þess að fá pen-
inga. En stattu nú upp og vertu fyrir
utan stutta stund. Hinrik gekk upp stig-
ann t.il að vita, hvað Teddy liði. Hvað
var nú á seiði? það var alveg eins og
heill tugur af strákum hefði farið í ell-
ingaleik þarna uppi. Ekki tjáði að láta
pabba heyra það. Pað lilaut að vera
Teddy. Hann ldeypur upp stigann og
opnar lofthurðina.
»Uss, Teddy, hafðu þig hægan!« En áð-
ur en hann gæti auga á komið var Teddy
rokinn af stað og niður allan stiga og
eitthvað hlunkaðist svo óttalega í stiga-
rimunum.
»Jú, jú, mundi það ekki vera annað
gamla stígvélið hans Jensens. Pegar
Teddy kom niður á ganginn, þá dansaði
hann í kringum stígvélið og gjainmaði
fullum hálsi, lagðist svo niður og fór að
naga þykka sólanu undir því og urraði
hátt af ánæju. Hinni hljóp þá ofan stig-
ann. »Teddy, Teddy hafðu þig hægan,
þú ert alveg tryltur, uss!«
En Teddy var ekki á því að hafa
hægt um sig, hann stökk upp með stíg-
vélið í ginihu. Og með því að dagstofu-
hurðinni var lokið upp rétt í þessu, þá
þaut hann inn milli fótanna á pabba.
Pegar Hinrik kom inn í dagstofuna,
þá lá pabbi flatur undir legubekknum
og togaði í stígvélið og loks tókst hon-
um að draga stígvélið og Teddy urrandi
út undan legubekknum. Pabbi gaf Teddy
duglegan löðrung fyrir tilvikið, svo að
hann hypjaði sig iun undir legubekkinn,
og pabbi ætlaði einmitt að fara að standa
á fætur, en laut þá alt í einu niður —
eitthvað hafði oltið út úr stígvélinu;
hann tók það upp af gólfinu og tautaði
fyrir munni sér: — »Aldrei hefi ég nú
vitað annað eins, ég er svo alveg grall-
aralaus!« Svo fór hann að ransaka stíg-
vélið betur, ' þá valt aftur eittllvað úr
því niður á gólfið. Pabbi tíndi það vand-
lega upp og fór til inömmu og sagði:
»Sko, heldur þú að þetta séu skírir
steinar?«
Mamma leit niður í lófa pabba og sagði
»Petta — þetta eru skírir demantar«.
Pabbi nam staðar um stund, en sagði
síðan alvarlegur í bragði:
»Pað hefir þá verið þetta, sem hann
átti við, gamli vinurinn minn, þegar
hann sagði, að í stígvélunum inætti finna
það alt, sem 'hann hefði haft með sér
frá liússlandi. Hann hefir að líkindum
selt alt, sem hann átti í tæka tíð og
keypt demanta fyrir andvirðið, því hann
hefir hugsað, að liann ætti hægra með
að hafa þá með sér á flóttanum. Já,
þessir demantar eru dýrir; fyrir finim
slíka get ég fengið alla þá peninga, sem
]iarf að greiða, þegar að skuldadeginum
kemur fyrir mér.
En hvað Hinrik varð himinlifandi
glaður — nú þurfti pabbi hans þó ekki
að selja húsið sitt. En glaðari varð hann
þó af því, sem á eftir fór:
Pabbi laut niður að Teddy, sem var
alveg forviða, klappaði á bakið á hon-
um og sagði: »Jæja, viilingurinn þinn,
þú hefir bjargað okkur ölluin, þú skalt
fá að vera hérna áfram, þó að þú svo
rífir tíu gólfdúka í tætlur — einhvern
veginn tekst okkur víst að siða þig«.
----—»> <■> <>■-
Prentsra. Jóns Ilelgaaonar.