Ljósberinn - 06.07.1929, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
199
á móti eðii hans, slíks athafnamanns,
en einkum leið honum illa síðasta árið,
Jiví að pá var liann sjúkur, þjáðist pá af
krabbameini í lifrinni og oftast nær ein-
kar lasburða.
Móðir hans og Pálína systir hans buð-
ust til að koma til lians og vera hjá
honum, en hann pá pað ekki, pví að
hann fann að hann átti skamt eftir ó-
lifað.
Hann dó 5. maí 1821. Á pessum síð-
ustu æfiárum sínum lét liann halda
guðspjónustu í bústað sínum á hverjum
sunnudegi. Hann vildi líka, að greftrun-
arhátíð' sína skyldi halda par að honum
látnum og láta syngja sálumessu fyrir
sér. Alla stund frá pví, er hann fór frá
Elba hafði hann biblíuna ineð sér og las
oft kafla úr lienni upphátt pegar »Litla
hirðin« hans var komin saman hjá hon-
um á kvöldin. —
Alt virðist petta benda á, að bænirn-
ar, sem beðnar voru fyrir honum af
vinafólki hans hafi náð upp að hástóli
Guðs. í erfðaskrá sinni mintist hann
margra pegna sinna, sem höfðu reynzt
honum trúir. Ilann vildi bera beinin á
bökkum Signufljótsins, en ekki varð
samt úr pví fyr en 1840.
Gröf hans á Elínarey var opnuð 15.
sept. og líkið flutt með Frakknesku her-
skipi undir forustu Joinville hershöfð-
ingja til Frakklands. Aroru svo bein lians
jarðsett í Invalidakirkjunni hinn 15.
desember 1840.
Endir.
— •*><£><*»-----
Úti flýgur fuglinn minn,
sem forðum söng í runni,
ekkert hús á auminginn
og ekkert sætt í munni.
S. J. Jóhannesson.
StígYélin hans Jensens
gamla.
Saga eftir R. Jörgen Nielsen.
Pýdd úr »Hjemmet« af Bj. J.
[Niðurl.]
Pegar Hinni kom aftur með stígvélið,
varð pabbi eins og prumuský á að líta
og sagði bálreiður:
»Nú erum við búin að hafa pennan
hvolpsvitleysing nógu lengi — ég sel
hann á morgun«.
Hinrik varð heldur pungt niðri fyrir,
pegar liann fór á fætur morgunin eftir.
Var pabba annars alvara með pað að
selja Teddy? Hann leit í gáfulegu, mó-
rauðu augun lians og vafði höndunum
um hálsinn á pessum ferfætta vini sín-
um. Og pað var eins og blessuð skepn-
an skildi hann — hann lagði höfuðið
svo sorgbitinn á öxlina á Ilinna og fór
að ýlfra.
En pað leit ekki út fyrir, að pabbi
mundi láta blíðkast. Hann sat pegandi
og grafalvarlegur við morgunverðarborð-
ið og mamma var alvarleg líka — pað
var eins og henni væri tár í augutn.
Eina huggun Hinriks var pað, að nú var
sunnudagur, svo að ólíklegt var, að
Teddy yrði seldur pann daginn.
Iiinni ásetti sér nú að hafa gát á vini
sínum, að hann gerði enga skömm að
sér; gat pá ef til vill farið svo, að ó-
veðrinu slotaði aftur í petta skifti. En
pví miður skildi Teddy ekki, hvernig í
öllu lá. Pegar pabbi stóð upp frá borði
og ætlaði að ganga inn í dagstofuna
með morgunblaðið, pá kemur hann pjót-
andi utan úr eldhúsi, og pegar hann
heyrði skrjáfa í blaðinu, pá fanst hon-
um sem á sig væri skorað og hrifsaði
pað úr höndunum á pabba og reif pað
svo alt í tætlur.