Ljósberinn - 31.08.1929, Blaðsíða 3

LJO SBERINN
259
pó að þeir komi í annað auðugra og hlýrra land. Og svo heíir verið með foreldra
pessara hjóna. Peir gátu tekið undir ineð skáldinu og sungið um Island:
»Sem móöir Jni heflr mig' tóstrað og fætt
og frætt mig og skemt mér við sögur«.
Séra Kristinn K. Úlafsson er búinn að vera formaður Kirkjufélags Yestur-
íslendinga í 4 ár og hefir því bæði veglegu og ábyrgðarmiklu starfl að gegna.
Við minstu Islendingarnir tókum svo hjartanlega undir með mömmu og
pabba og afa og ömmu og biðjum Jesú, bezta vininn okkar, að blessa hann og
starfið hans meðal Islendinganna. ungu og göinlu vestan hafs. Jesús heyrir hverja
bæn og nær jafnt vestur í Argyle-bygð í Manitoba sem hérna heima á íslandi.
Hann flytur ávalt skilaboðin á railli okkar. bau skilaboð geta ekki glatast, þegar
þau eru send af einlægum barnshjörtum.
Yið biðjum séra Kristinn og konu hans að bera litlu íslendingunum í Argyle
hjartans kveðju frá okkur öllum.
Fjallkongurinn.
Einu sinni var ung stúlka. Hún átti
lieima hjá foreldrum sínutn upp í sveit.
Ilún var trúlofuð og átti að fara að
gifta sig. Hún hét Élízabet.
Foreldrar liennar vildu Iialda stóra
brúðkaupsveizlu, því að það var nú einu
sinni siður í þá daga að bjóða fjölda
manns, þegar brúðkaup voru haldin og
aðrar stórveizlur.
En íoreldrar hennar voru heldur fá-
tæk, því þó að þau að vísu gætu slátr-
að sauðum og alikálfum, svo nógur
væri matur handa gestunum, þá vantaði
þau þó diska handa ölluin þeim grúa,
og súpuföt og bolla, glös, hnífa, skeiðar
og gafla. Fetta sárleiddist þeim nú öll-
um, Betu, foreldum hennar og Rúða,
kærastanum hennar Betu.
Skamt var þaðan til næsta bæjar.
Par bjó ríkisbóndi og var hann búinn
að hugsa sér að lialda afarfjölmenna
brúðkaupsveizlu, þegar hún Birta giftist,
dóttir hans, til þess að sýna, hve ríkur
hann væri. Brúðkaujiið átti að halda
fám dögum síðar, en brúðkaup Betu.
Sköminu áður en Beta gifti sig, kom
guðmóðir hennar að heimsækja þau. Hún
var gömul og hyggin mjög. Hún réð
Betu til að bregða sér ujip í gilið djúpa
í fjallinu, 'sem lá alllangt upp frá bæn-
um og biðja fjallkonginn að hjálpa sér.
»Hún amma mín heflr sagt mér, að hún
hafi einu sinni á æskudögum sínum beð-
ið fjallkonginn að hjálpa sér«, sagði guð-
móðirin eða ljósa hennar, sem lnin kall-
aðist öðru nafni. »En maður. má því að
eins biðja sér hjálpar, að maður sé góð-
ur og lítillátur og hafl aldrei skrökvað;
en skrökvi maður, nú þrátt fyrir það,
þá verður kongurinn reiður og refsar
honuin. Bið þú hann bara að lána þér,
það sem þig vanhagar uin, og gættu
þess vandlega að skila öllu aftur«.
»Er það nú alveg vist, ljósa mín, að
þetta kæmi að haldi«, sagði Beta, dálítið
kvíðin.
»Já, vertu óhrædd, þetta verður þér
ekki til nokkurs 'meins. Bið þú Guð,
áður en þú ferð — því máttu ekki
gleyma. Pú ert góð og heflr víst aldrei
skrökvað, eða hvaðV«
»Nei, ljósa mín, það held ég ekki«.
»Jæja, þá þarftu heldur ekki að vera
hrædd. Farðu bara upp í gilið og kall-
aðu á fjallkonginn. Pú verður að kalla
á hann þrisvar með nafni. Og gefi hann