Ljósberinn - 12.10.1929, Blaðsíða 6

310
LJÓSBERINN
iiú heldur farið að brosa, [iví að Pétur
var freknóttur út að eyrum og hárið á
honum rautt eins og eldsglæður.
Nú áttu allir að búast sérstökum bún-
ingi. Ögnin spurði, hvort hún ætti ekki
að vera eins búin og rósálfurinn í ævin-
týrabókinui. Móðir hennar játaði því
brosandi. Og Pétur átti auðvitað að fá
nýjan búning líka og það var sín flíkin
af hverju þeirra systkinanna og var sá
búningur allskringilegur.
Pá segir Kaj skellihlæjandi við ögn-
ina:
»Ertu nú ekki hrædd um að bloss-
arnir á höfðinu á honum Pétri kveiki í
álfabúningnum pínum«.
Og nú fóru allir að ldæja. I’étri pótti
pá nóg um og laumaðist burtu, fór úr
dansbúningnum og braut liann laglega
saman og lagði hann undir eldhúsþrep-
stigann, og fór aftur í brúnu fötin sin.
Nú var farið að leita að Pétri, en
hann fannst hvergi, bó allir væru að
hrópa: »Pétur! Pétur!« Hann var farinn
leiðar sinnar.
En frá Pétri er pað að segja, að hann
gekk niður á hafnarbakka. Par nam
hann staðar og horfði út á sundið. Sjór-
inn var . koldimmur og paðan næddi um
hann nöpur gola.
Pétur veit ekki fyrri til en að hann
sér prjá drengi ljósklædda niður á báta-
bryggjunni. Pað var bersýnilegt, að peir
höfðu laumast út úr danssalnum niður
á bryggjuna til að geta reykt par for-
boðna vindlinga í ró og næði.
»Hverjir skyldu petta vera?« hugsaði
Pétur með sér og hvessti augun út í
myrkrið. En nú pekkir hann pá á inál-
róinnum. Parna var Kaj, sá. sem mest
hló að honum fyrir pað að hárið á hon-
uin væri eins og eldslogar, Og parna
var Einar líka, sem mest hafði hæðst
að sokkunum hans, sein . honum voru
lánaðir til að vera í á dansleiknum.
Pétri var pungt í hug til þeirra, hann
kreppti hnefana í buxnavösunum.
Nú sér Pétur, að drengirnir stökkva
niður í bátinn og hann ruggast og velt-
ist á ýmsar hliðar. En rétt á eftir lieyr-
ir hann skamp mikiö og svo óp. Einn af
drengjunum hafði dottið útbyrðis, en
hinir beygðu sig út yfir borðstokkinn
til pess að reyna að ná í hann. En
straumúrinn bar hann fjær og fjær;
stukku peir pá óttaslegnir lieim til bæj-
ar. —
»Kaj datt útbyrðis!« æptu þeir. »Bát-
urinn er bundinn, við gátum ekki leyst
hann.
En Pétur hafði engar sveillur á pví,
pótt ekki væri liann nema 7 ára. Ilann
þaut. eins og elding niður á bryggjuna,
klifraði upp á grindina og sveiflaði sér
í boga út í kolbláan sjóinn. Hann varð
í fyrstu eins og agndofa og gat hvorki
hreyft hendur né fætur, að honum fannst.
En þá sér hann allt í einu einhverju
hvítu skjóta upp úr sjónum, og pá
bregður hann við og syndir af öllum
kröftum Jiangað. Eu pá hverfur þetta
hvíta allt í einu og sekkur, en keinur
svo upp aftur. Pétur varpar sér þá fram