Ljósberinn - 26.10.1929, Blaðsíða 2

322
LJÓSBERINN
Lijósð í kofanum.
■Sögukorn eftir Grím Skoggjason.
II.
ITjálmar hafði gengið allan iiðlangan
daginn og var orðinn danðuppgefinn;
liann hafði gengið yfir fjöll og fírnindi,
yiir gii og gljúfur, yfir brekkur og ból.
llann koin úr verinu og var að halda
lieiin til miiinmu sinnar. Nú var svo
langt síðan luin hafði séð drenginn sinn.
Tlann hafði farið til Noregs með síld-
veiðamönnum árið áður, og var búinn
að lifa par í sukki og svalli með slæm-
um félögum. Svo kom hann upp með
peim vorið eftir og var »á síld« fyrir
norðan um sumarið. Svo vildi hann ekki
fara út ineð peim aftur, heldur hverfa
heim til elsku mömmu.
Hann hafði svo oft fundið til pess, að
félagar hans höfðu siðferðislega slæin
áhrif á hann. Peir voru slarksamir og
lcttúðugir og töluðu gálauslega um trú-
mál. Móðir hans hafði gróðursett í hjarta
hans blessuðu barnatrúna. Hún hafði
svo oft kveðið við liann vísuna pá arna:
»Guö faðir mig gerði sinn.
Guðs sonur mig leysti,
Guðs fyrir andann gafst mér inn
góður trúarneisti«.
En nú voru efasemdirnar að ræna
liann dýrmætasta fjársjóðnum.
Stundum vildi hann vera kyr heima, peg-
ar félagar lians vildu fá hann út me'ð sér
á kvöldin. Hann langaði pá að lesa í
Nýjatestamentinu sínu, sem hún inamma
hafði gefið honum, pegar liann fór —
hún hafði beðið hann að lesa í pví. En
Tobías sagði að petta væri óparfi,
manni dvgði pað, sem maður hefði lært,
engin þörf að vera að lesa petta Guðs
orð, paö væri víst bezt að trúa á mátt
sinn og megin.
Peir félagar vildu fá hann út með sér
enn á ný. Pegar peir kæmu til Noregs,
sagðist Tobías ráða sig par á skip, sem
ætti að fara til Spánar -með fisk, og
þeir færu það allir, því skipstjórinn væri
góðkunningi sínn. Hann skildi bara kortia
með. — En nú var Hjálinar ákveðinn.
Hann tók föggur sínar og hélt heim á
leið. En hann hafði misst af góðri skips-
ferð og lagði svo land undir fót. — Nú
var hann að halda ofan af heiðinni, sem
var milli Norður- og Suðurdals, og varð
því feginn, enda þótt myrkt væri orðið
og ekki tryggilegt í lofti, pví haust var
komið og snjódrífa nokkur.
En verst pótti honum að finna til
pess að hálfmyrkt væri í liuga sínum.
Hann langaði til að biðja til Guðs. En
hvernig var þetta? Hvað var nú á milli
barnsins og föðursins. Ileima hjá mömmu
hafði hann pó lært að biðja — en nú!
------— Pað syrti enn meir að.
Hún Björg gamla var vön aö kveikja
kl. 6 á kvöldin. Hún bjó á koti fram
undir heiðinni og hafði búið lengi þar.
Hún hafði tekið á móti mörgum veg-
lúnum mönnum og veitt þeim hressingu.
Og nú, einmitt þegar Hjálmar var á
báðum áttum, hvert halda skyldi, þá sá
liann Ijósið blika og það vísaði honum
veg heim að kotinu hennar Bjargar
gömlu. Hann drap á dyr, og Björg kom
fljótt til dyra og bauð gestinum inn.
»Pað er gagn að Guð hefir verið með
þér, ungi inaður, og vísað pér á Ijósið.
Pað er oft villugjarnt hér í heimi, vinur
minn, en Jesús sagði: »Ég er ljós heims-
ins, liver, sem fylgir inér, mun ekki
ganga í myrkri«. — Svona hélt nú
Björg gamla áfram á meðan hún var að
draga snjóklæðin af gesti sínum. — En
Hjálmari hlýnaði í hjarta. Iíann fann,
að hann var á heimleid.
Næsta dag var veður bjart, pá hélt