Ljósberinn - 26.10.1929, Blaðsíða 5

L JÖSBERINN
325
kona hefði alið hann upj>, og pá þykist
ég pekkja töluvert til hans, — pú ættir
að vera honum góður, Axel«.
»Góður! — Eg! Honum græna Jóa!«
sagði Axel. »Ekki hefi ég hugsað mér
pað«.
»Hvað hefir þú hugsað pér?« sagði
frænkan og brosti lítið.
»Ekkert«, sagði Axel. »Hann er bara
svo hræðilega leiðinlegur og ég hefi
garnan af að stríða honum. Strákarnir
hlógu æfinlega, pegar ég var að erta
hann, og þú hefðir átt að sjá liann!
Hann varð alveg vitlaus af reiði!«
»Pótti peim gaman að pví? Er gaman
að gera öðrum gramt í geði? Er gaman
að særa og hryggja pá, sem eiga fáa
að í heiminum? Gerðu pað ekki, Axel,
pað er ijótt«.
Axel sneri baki við frænku sinni og
gekk burt, hann vildi ekki hlusta á
hana lengur, en fann pó með sjálfum
sér, að hún hafði satt að mæla.
Dúfan.
I'ilskipið »Dúfan« var statt 16 vikur
sjávar úti í haíi. Pá hætti vélin allt í
einu að ganga. Sjómennirnir voru að
reyna að koma vélinni af stað, en pað
heppnaðist ekki.
Til allrar hamingju var enginn háski
á ferðum, pó að svona færi. Tað var
blæjalogn og spegilsléttur sjór.
En samt var pað leitt, að ekki skyldi
vera hægt að halda áfram, pví að skip-
ið var fullt af bezta liski. Tað var næsta
áríðandi að komast sem fyrst að landi
til að aíferma skipið, svo að hægt væri
að fara að nýju til fiskidráttar, meðan
góðviðrið hélzt.
Á skipinu var drengur fjórtán ára
gamall, Pétur að nafni. Hann var raat-
sveiun og svo margt og margt fleira.
Ilann varð bráðfeginn að losna við
skröltið og skellina í vélinni. Fiskimenn-
irnir gömlu voru fjórir saman að præla
í vélarúminu; en Pétur sat uppi á borð-
stokknum, eins og fuglinn frjáls og kvað:
»Peim, sem ei parf að þræla,
þeim er lífið sæla«.
Iiann horfði niður í blátæran sjóinn.
Stundum sá hann bregða fyrir makríla-
torfum undir skipskilinum. Og bláháfar
sveimuðu í kring um skipið. Teir nenntu
varla að færa sig úr stað, þegar Pétur
var að prika í hann með krókstjakan-
um. Tað var fátt annað, sem fyrir aug-
un bar, nema grámáfur, sem sat á fljót-
andi tunnu, og loftfar, sem sveif í lofti
lengst í suðvestri eins og stóreflis-vind-
ill tilsýndar.
Tegar minnst varði, heyrði hann ein-
h.vern pyt eða vængjaslátt yfir höfði
sér. Hann leit við til að vita, hvaðan
hljóðið kæmi; sér hann þá livar mórauð
dúfa sézt á brandinn á skipinu. Ilún
var úfin mjög og örmagna af þreytu.
Hún bærði ekki á sér, þó að liann gengi
að henni og tæki hana ofan af brand-
inum. En ákaflega barðist pá hjartað í
henni og leit hún á hann »augunum
óttabljúgum«.
»Svona nú, kæra dúfan mín«, sagði
hann og strauk vængina á henni, »ég
skal vera góður við þig«.
1 sömu andránni kom skipstjóri upp
úr vélarúminu.
»Hvað hefir pú parna?« spurði hann.
»Æ, pað er dúfa! Dreptu hana og
steiktu liana handa mér. Tað er bæri-
legt að fá fuglasteik eftir pennan fisk í
alla mata«.
Pétur mælti ekki á móti pví; hann
vissi að pað var gagnslaust. En honum
var pó allt annað í mun en að slátra
dúfunni. Honum fannst slíkt ódæðisverk,
pegar hún leitaði hælis hjá nöfnu sinni.