Ljósberinn - 07.12.1929, Blaðsíða 7

LJ ÓSBERINN
375
liló, þegar hann hugsaði til f)ess, að
ræniugjarnir hefðu fárið fýluför.
»Já, fýluför fóru f)eir að sönnu«,
tautaði Júlían með sjálfum sér og strauk
á sér stirðu knén; »ég vildi bara óska,
að við slyppum ómeiddir út úr f)essu.
I’eir eru ófrýnilegir«.
I þeim söinu svifum kom sami mað-
urinn aftur til peirra, og hafði f)á með
sér vatnskrús og byggbrauðstykki. Júlí-
an gætti grant að pessum manni. Ar-
abinn rétti honum vatnskrúsina hóglát-
lega og sagði ekki annað en petta:
»Yatn frá Allah (Drottni) er gott, pótt
krókódílar séu í ánni«.
Júlían svaraði óðara: »Satt er pað,
pú sonur Nílar; en milli skoltanna á
peim er rúm mikið«. Maðurinn brosti í
svip, og skein í hvítar tennurnar, um
leið og hann gekk í burtu.
»Nú kannast ég við hann, Líónel«,
sagði Júlían í hljóði. »Pað var barnið
hans, sem ég dró upp úr ánni í gær«.
»En pað lán fyrir okkur«, svaraði
bróðir hans, pví að svo að ég segi eins
og mér finnst vera, pá eruin við heldur
illa settir, pví að allar horfur eru á, að
peir mundu gera út af við okkur, ef
peir fá ekkert lausnargjald«.
Pó að drengirnir nú vissu, að einn af
gæzlumönnunum væri peim vinveittur,
pá var peim pó æði órótt innanbrjósts,
bæði vegna sín sjálfra og út af skelf-
ingu og sorg föður peirra, er hann
kæmi út á skipið og fyndi pá hvergi.
begar komið var að sólarlagi, pá gaf
vörður ræningjanna peim merki um, að
maður kæmi ríðandi áleiðis að tjaldi
peirra. Þá putu allir upp til handa og
fóta. Það var auðséð á bendingum varð-
arins, að riddari pessi hlaut að vera
skamint undan. Ilann var alltaf að benda
aftur fyrir sig, og peir voru hvað eftir
annað að gefa drengjunum auga. »Pað
er útlit fyrir, að pabbi skjóti peim dá-
litluin skeik í bringu«, sagði Líónel,
»hann hefir, ef til vill, ekki viljað bíða
pess, að peir settu honum tvo kosti«.
Ræningjarnir héldu nú samt ráðstefnu
með sér. Loks stigu peir allir á bak hestum
sínum í hendingskasti, og lyftu drengjun-
u m á bak, og peystu svo út í eyði-
mörkina svo hratt, sem flygi tundur.
Frh.
\
Tómstundir
heitir nýútkomin kvæðabók eftir Guð-
rúnu Jóhannsdóttir frá Brautarholti.
Bókin er vönduð og efnið er valið.
Frú G'uðrún er lesendum Ljósberans
að góðu kunn, svo mörg falleg ljóð og
pulur hefir hún sent blaðinu til birting-
ar. —
1 Tómstundum er úrval af kvæðum
frú Guðrúnar og er par margt fallegt,
pví allstaðar er undiraldan: hið göfuga
og góða, fagra og báleita. »Bænin« heitir
fyrsta ljóðið í bókinni; síðasta erindið er
petta:
öllum, sem gráta, arma pína réttu,
elskaði faðir, vertu peirra styrkur.
Sjúkleikans börnum sárabyrði léttu,
sendu þeim ljós í trúarefans myrkur.
Kærleikur pinn, af hjartans hreinleik sprottinn,
liann er vor hjálp i Hfsins nauðum, Drottinn.
Mörg falleg Ijóð erti parna, kveðin til
»ömmu« og »m(immu«. — »Til mömmu
á jólunum 1927« heitir eitt peirra. í pví
eru pessi fallegu erindi:
»Fyrir alla elsku pína,
yl og hjartans gæðin pín,
púsundfalt ég pakka vildi
pér af hjarta, mamma mín,
og fyrir bljúgar bænir pínar,
er baðstu Guð að leiða mig.
Pað eru verndarverur minar,
’ sem vaka til að minna á pig.