Ljósberinn - 15.01.1938, Qupperneq 21

LJÖSBERINN
troðfullt af ótal koddum og sængum, og
í því voru drifhvítar og nýstroknar
rekkjuvoðir.
„Auðvitað sóðar þú þetta allt út“,
tautaði frænka hennar, „en það er þá
ekki nema þessi eina nótt, og rekkju-
voðirnar get ég svo þvegið á morgun“.
Litla stúlkan fór nú að hátta orða-
laust og skreið skjálfandi upp í rúmið,
án þess að muna einu sinni eftir því að
biðja kvöldbænina sína. Frænka hennar
gaf henni gætur, þegjandi líka, og fór
síðan út úr herberginu.
„Hún bauð mér ekki einu sinni góða
nótt“, heyrðist í mjórri rödd einhvers-
staðar á kafi í sængurhrúgunni fimm
mínútum síðar. „En hún getur alls ekki
verið systir mömmu — í alvöru. Hún
gæti ekki verið svona, ef hún væri það.
Þetta hlýtur allt að vera einhver mis-
skilningur. Ég er bara viss um, að það
er misskilningur. Guð blessi Pétur og
gefi að hann verði góður hundur, •—
nei, hann er góður hundur. En, góði
Guð, láttu ekki verða neitt að honum,
því að hann er aleinn þarna úti í viðar-
skýlinu. Góði Guð, vertu ósköp góður
við hann Nathan frænda minn. Ég veit,
að honum er farið að þykja vænt um
mig. Ég finn það, þegar hann snertir
á mér. Hendurnar á honum snerta mig
svo ástúðlega. Varðveittu Nathan
frænda og sendu mig aftur á barnahæl-
ið á morgun. Amen“.
Hálfri stundu síðar læddist Lúkretía
Benson upp á loftsherbergið. Hún lædd-
ist ,á tánum fast að rúminu og stóð þar
lengi og virti fyrir sér sofandi barnið
við skímuna af kertaljósi, sem hún
skyggði fyrir með annari hendinni. Allt
í einu tók hún eftir mjóu bandi, sem
litla stúlkan hafði um hálsinn. Hún dró
það varlega upp nndan náttkjólnum.
Á bandinu var lás, og Lúkretía bar
ljósið nær. Hún sá þá, að öðrum megin
á lásinn var felld smámynd. Hún þrýsti
saman vörunum og stundi þungan. Síð-
an stakk hún bandinu aftur inn undir
náttkjólinn með mestu varkárni, og fór
út.
Það var mynd af látinni systur henn-
ar, sem hún hafði séð á nistinu hennar
Silky litlu, og henni fannst sem hún
hefði horft í augu sér. Framh.
Smásögur
frá kristniboðinu fyr og síðar.
I. Hvítasunnuhátíðin á Tonga.
(Vináttueyjum í Kyrrahafi).
Uti á eyjum þessum var einu sinni
haldin einkennileg hvítasunnuhátíð.
Fyrir eyjunni Tonga réð konung-
ur, Tanhasú að nafni. Þegnar hans
voru grimmar mannætur, og varla var
sú ódáð til, að ekki væri hún framin
þar.
Þá harst konungi til eyrna, að kristni-
hoðar væru komnir til næstu eyjar,
og kærnu miklu góðu til vegar. Tókst
hann þá ferð á hendur þangað, hlust-
aði á hoðskap þeirra og varð svo hug-
fanginn al', að hann beiddist þess að
kristniboðar væru sendir til Tonga. —
En nú stóð svo á, að engan kristni-
hoða var hægt að senda, sem ættaður
væri frá Norðurálfu; en þá huðu þeir
konungi að senda einhvern af hinum
kristnu eyjarskeggjum; en konungur
21