Ljósberinn - 01.09.1939, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
197
fengi áreiðanlega, að ríða hesitinum á bak
við túngarðinn þegar búið væri að aka hey-
inu inn, og annað skemmtilegra vissi hann
ekki,
Það var glaða sólskin og hiti allan dag-
inn. svo að greitt gekk með að hirða hsyið.
Þegar leið að miðjum aftni, sagöi liús-
bóndi.nn að Níels skyldi hætta en fara, og'
sækja, búsmalann áður en myrkrið dytti á.
»Ég er hræddur um, að í þe&su hlýviðri
hafi búsmalinn leitað helzt til langt upp
til fjaila, svo að þér veitir ekki af tíman-
um, sem eftir er dagsins«, sagði hann.
Þetta þótti Níels allt annað e,n, góður
boðskapur. Hann fékk þá ekki að koma
á hestbak þennan daginn. Iíonum lá vi,ð
að missa kjarkinn og labbaði af stað til
að smala, berfættur og húfulaus, vestis-
laus og treyjulaus. Ilann hafði ekki nema
eitt axlaband, svo að buxurnar lians héngu
niður cðrum megin
og skyrtan, dróst
upp úr þeim og hékk
eins og' hvít þrí-
hyrna, niður af
m jöðminni. Han 1.
gleymdi bráðlega
gremjunni út af þvi
að hann fékk e.kki
að ríða hestinum og
hvatti nú sporið.
Han,n. v?.r spora-
g'löggur, eins og
Indíáni og rakti
slóðir búsmalansi og
sá, að hann fiafði
tekið sér stefnu upp
eftir Bjarnardaln-
um, afdal út úr að-
aldalnum. Þa.ngað
hafði liann aldrei
komið áður og var
því bráð-ókunnugur
þar. Hlíðarnar vóru
brattar og tóm vcg-
leysa, krökt af mosa-
dýjum Og skriðum l}að gekk greitt með að hirða heyið
og kjarri, en grasgeirar og skógar inn á
milli. Á stöku stað voru opnar götur og
st,a.ndberg til beggja hliða frá efstu brún
niður í dalbotninn; götur þessar voru slóðir
eftir snjóflóð og skriður, s.em fallið höfðu.
Nú var hann kominn svo lang't, inn í dal-
inn, að hvergi sá til byggða, né bæja. Hann
sá hvorki hús né akur, græna, engiteiga eða
nokkurn l.i,fandi mann, fjær eða, nær. Iíann
hafði ekki gefið sér tíma, til að gæta þess
hvað langt væri síðan hann lagði, af stað.
Kvöldkyrrðin var að færast; yfir dalinn;
stöku smáfuglar flögruðu stein af steini
og' runn af runni með stuttu kvaki, sem
átti að þýða: »Góða nótt!«
Hátt uppi við heiðisblámann flaug hrafn
milli hinna bröttu fjalla, er ha,nn fló þvert.
og krunkaði hásuni og ógeðslegum rómi
yfir dali,nn. Krunkið bergmálaði frá fjalls-
hlíðinni og lét í eyrum eins og óheillaspá