Ljósberinn - 01.09.1939, Qupperneq 6

198
LJÓSBERINN
í kvöl'dkyrrðinni og gerði einveruna og
óhuginn enn þá tilfinnanlegri fyrir litla
hugprúða, drenginn. Ekkert; hafði hann enn
séð tij. búsmalans. Og þótt hann væri hvergi
hræddur, þá fann hann til mikils óhugn-
aðar, svo aö nærri lá að hann misti móðinn.
Þetta var uppi í Bjarnardalmum og þaó
var auðvitað af hverju nafnið væri dregið.
Hér var einmi.tt staður, þar sem bangsi
hlaut að una, sér vel. I fyrstu datt honum
í hug að snúa aftur heimleiðis, en ásetti
sér þó að kalda enn spölkorn upp í dalinn,
Eftir litla stund gekk hann fram á gras-
flöt umkringda af kjarri. Á miðri flötinni
lá lítiil ferhyrndur steinn, eins og smá-
borð. Þá fannst honum allt í einu eins og
hann væri jafn öruggur og hann væri
heima hjá sér. Það var eins og ha.nn væri
kominn inn í inndæla stofu til vænsta og
bezta fóliks.
Sá, sem reikað hefir um skóga og haga
mun minnast þess, að úti, í öræfum nátt-
úrunnar hefir hann hitt fyrir sér þá staði,
þar sem náttúra.n hefir verið í hinu bezta
samræmi við lífið í honum sjálfum og vak-
ið hjá honum þá tilfinnipg'u, að hér væri
gott að vera.. Nú streymdi sú tilfinning um
hann aJlan; settist hann þá á steininn, til
að hvíja, sig. Nú var alilur ótti horfinn. Hug-
urinn hvarflaði, heim til foreldra og syst-
kina, til heimi.lsins þar. Hann. minntist á-
minningar foreldranna, um það, að leita
hjálpar hjá Guði. Hann kraup á kné við
stei,ninn, spenti greipar tili bænar og Jagði
sínar mjúku hendur á harða steinbrúnina,
og með barnslegri einfeldni. og einlægni, baó
hann nú G’uð að hjálpa, sér, til að finna féð,
sem hann var að leita að. Hann bað ekki
um vernd handa sjálfum sér, þó merkilegt
sé; han.n trúði því fastlega, að það gerði
Drotti.nn óbeðinn, svo honum fannst það
óþarft. Hann hélt, nú áfram göngunni, þvi
að ha,nn fann með sér fulla vis.su um, að
hann mundi finna féð. Hann hafði skamrnt
gengið, er hann heyrði skrjáfa í kjarrinu
fyrir íraman sig og jafnframt heyrði hann,
að smásteinn losnaði einhversstaðar og valt
niður í daJbotninn. Það er bangsi, hugsaði
hann, en hræddur varð hann ekki — ekki
hið minnsta. Það var heldur ekki tími til
langrar umhugsunar, því að í sömu svif-
um heyrði ha,nn skýran sauðarjarm. Þaö
stóð heima. Drottinn hafði heyrt bænina,
hans. Þarna kom allur kindahóp'uripn beint
í fang honum. Hann va,rð þá svo glaður,
að hann hoppaði upp af fögnuði, féll um
hálsinn á bjöllusauðnum, sem forystuna
hafði, og lét dátt að honum, eins og hann
væri hin litla systir hans. Hann var nú
líka, í þennan svipinn með hugann hjá
henni og elsku mömmu sinni. Ha.nn beið,
þangað til allar kindurnar voru farnar
fram hjá honum, kom svo, loks sjálfur í
humátt á eftir og rak hópinn heimleiðis.
Þeir áttu nú að fara yfir Breiðuskriðu.
Það var 200 metra breið slóð efti,r skriðu
í fjallshlíðinni, þar sem allur jarðvegur var
hreinskafinn burtu, nema hvað fáein græn
strá sáust gægjast upp úr klettaskorum,
hér og þar. Þetta var hátt í hlíð og ski.pt-
ust þar á drangar og standberg, mörg
hundruð feta hátt upp írá dalbotninum.
Þar fyrir ofan voru lausaskriður og hengi-
flug, sem losnað gátu úr stór björg, er
minnst varði, og hrunið ofan og umturnaö
öllu með dunum og dynkjum. Féð var að
mestu komið yfir þestsa skriðuslóð, en Níels
var úti í henni miðri. Þá vissi hann ekki
fyrri til, en að dynja tók í fjallinu, eins og
í versta skrugguveðri, og fjallið nötraði,
eins og dómsdagur væri kominn, Skriða
hafði hlaupið af stað uppi í fjallsbrúninni.
Þetta varð með svo skjótri svipan, að hann
hafði, ekki tíma tij að líta upp fyrr en
grjótflugið var farið að svífa í kringum
hann, eins og fuglasveimur í loftinu. Og er
hrynjandi grjótinu sló niður á klettana,
gaus upp reykur og eldblossar og steinflís-
ar þeyttust í allar áttir. Loks sér hann
voðalega, stórt bjarg koma, áleiðis til hans.
sivífandi í loftinu á 100 metra stökki eða
meira og i hvert skipti sem það kcm niður
hratt það grjóti af stað, er síðan fór í kapp-
hlaupi niður alla hlíðina. Hann sá sér vís
I