Ljósberinn - 01.09.1939, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
199
an bráðan bana að standa svona í íniðju
skriðuhlaupi.nu svo að hann snaraðist eins
og' elding inn undir bergskúta og lagðist
þar og lá marflatur unz skriðan. var fallin:
.steinregninu helti nú fram yfir hann, ei,ns
og gríðarstórum fossi og loftið fylltist af
grárri þoku, og eldlykt brá fyrir vitin úr
þei,rri þok,u. »Rammlega laust þar ateini
við stein með stunum og eldingum grét
hann það mein,«. Af því kom þokan eða
rykið. Drunurnar, brakið og brestirnir var
óumræðilegt.; það barst að eyrum í öllum
tóntegundum, hvínandi og skerandi, svo
það gekk í gegnum merg og bein, þrum-
andi. og dunandi, svo að bergið nötraði und-
ir honum. En hann lá alveg rólegur og ótta-
laus. Trúin á verndarkraft Guðs, sem móð-
ir hans hafði kennt honum, veitti honum
óbifanlega ró og öruggleika. Hann ga.t ekki
annað betra og réttara gert eins og hér
stóð á, en liggja undir hamraskútanum.
Hefði hann reynt að forða sér með því að
hlaupa í aðra hvora, áttina, þá hefði hann
mátt eiga von á þúsundum fljúgandi og
dansandi steina, sem hefðu lent á honum,
og hefði honum skrikað fótur í þessari
ófæru, bá gat honum verið vís bani, af
hvorutveggja.
Þegar skriðan var hlaupin, þá hélt hann
varlega áfram ferðum heill á húfi að
mestu. Það var orðið mjög áliðið og dimmt
af nóttu, en það bakaði honum enga
áhyggju. Hann var svo g'laður af því, að
bæði hann og féð komst heilt á húfi og
hélt. svo áfram að reka fjárhópinn heim-
leiðis.
Dunurnar og brakið í hinni ægilegu
skriðu he.yrði,st langt niður í sveitina og á
Miklabæ fóru menn að verða hræddir um
smaladrengin.n, af því að honum dvaldist
svona,. Þeir hugguðu sig' þó við það, að hann
hefði að líkindum ekki farið inn í Bjarn-
ardalinn, því það var sjaldgæft að féð
rynni þangað.
Það var laugardagskvöld, svo þegar bú-
ið var að hirða heyið, þá fékk vinnufólkið
frí að vanda. Unga fólkið heimsótti þá oft
hvað annað. Drengurinn á Miklabæ var
því farinn; annars myndi hann að líkind-
um hafa verið sendur af stað til að leita
að smalanum, því að vinnukonurnar voru
önnum kafnar við húsverkin og ræsting-
una fyrir helgina. Það var orðið dimmt
og enn var Níels ókominn. Húsbóndinn og
kona hans sátu einmitt inni í stórstofunni
og voru, að masa um þetta, er móðir smal-
ans kom inn úr dyrunum. Henni þótti, vel
til fallið að nota. laugardaginn til að ganga
yfir fjallið og heimsækja drenginn sinn
og vita hvernig honum liði. Hann hafði
aJdrei fyrri farið að hejman og hún vissi
heldur ekki svo nákvæmlega, hvernig þaó
fólk kynni að vera, sem hann væri nú hjá.
Hún vissi, að það var ríkisheimili, en ekki
hvort þa,u væru líka væn og góð. Þegar
hún var búin að heilsa heimilisfólkinu og
tala við það um daginn og veginn, eins
og' vant er og um sprettu á túni og í görð-
um og uppskeruhorfur, en drenginn sinn
sá hún hvergi eða enginn minntipit á hann;
fór hún þá að s,pyrja, hvort Níe’s væri hátt-
aður. Þó að við því hefði verið búist að hún
myndi spyrja, eftir honum og hefði átt að
vera, viðbúin að svara, þá þótti þeim þessi
spurning hennar koma flatt. upp á sig og
kom húsbóndanum, illa. Konan var nýbúin
að bera mat á borð fyrir konuna., er hún
bar fram spurninguna. Þau hjónin litu
hvort á annað, eins og þau væru að spyrj-
ast á: Hvað eigum við að segja? Ekki tjáir
að segja, að drengurinn sé háttaður. Hann
ga,t komið á hverju augnabliki, En að segja
eins og var, að drengurinn hefði verið send-
ur einn síns lliðs upp í öræfi, og enginn
væri farinn að leita hans, kinnokuðu þau
sér vi,ð. Því að jafnframt því, sem það var
kæra gegn þeim sjálfum, þá ga.t það alveg
gert móðurina vitstola af hræðslu. Það
varð stupdarþögn. Móðir drengsins fund-
ust aug,nabliki,n löng, eins og þau væru vik-
ur af sjálfri eilífðinni, og hrollur fór um
hana, af þeirri tilhugsun, að drengurinn
hefði orðið fyrir einhverju siysi.