Ljósberinn - 01.09.1939, Síða 8

200
LJÓSBERINN
Með þvi að svo lengi hefði ataðið á svar-
in,u, fór hún að efast um, að jjau hefðu
heyrt það, sem hún, spurði um, og var til-
búin að spyrja aftur, en konan, rauf þögn-
ina og sagði: »Gerðu svo vel og settu þig
við borðið og fáðu þér dáh'tinn matarbita,
— þú hlýtur að vera svöng efti.r svo langa
ferð. Drengurinn þinn kemur víst bráðum:
Hann, varð heldur með lengra móti að smala
í kvöl,d«, sagði hún enn, fremur, og fannst
að hún hefði komið sér dável úr þessum
slæmu vandræðum.
Móðurina fór að gruna margt, svo að
hún átti bágt með að þakka fyrir matinn,
er hún settist að borðinu. Nú brann henni
ný spurning á vörurm.Fór nokkur að leita,
að drengnum? En hún gat ekki, fengið það
af sér, því að hún vissi, að það va,r móðg-
andi að spyrja um það.
En það dugði ekki. Alltaf var rekið bet-
ur og betur á eftir spurningunni. Hún hafði
enga eirð í sér. Pað var einsi og hver biti
þrútnaði. í munni hennar, svo að hún átti
bágt, með að kyngja, nokkru. Hún reyndi
líka að senda hana hljóðlaust út í loítið; er.
það dugði ekki heldur.
Nú varð þögn fáar mínútur. Allir hugs-
uðu hið sama og veltu fyrir sér þessari
spurningu: »Hvernig var það meö Níels? "
Þögnin var rofin með því, að einhver
kom inn úr stofudyrunum og heilsaði:
»Gott kvöl,d«. Það var stúlka frá bæ ein-
um lengra, fram í dalnum og frá bæ þeim
mátti glöggt sjá upp í Bjarnardalinn. Hún
sagði, að Miklabæjar-féð hefði runni,ð alla
leið inn í Bja,rnarda]ahlíðarnar fyrir há-
degið, en síðan hefði ekkert sést til þess.
»öskandi væri, að það hefði ekki oröið fyr-
ir skri,ðunni miklu, sem hljóp þar í daln-
um í dag«, sagði hún með hluttekningu.
»Það stendur nú á sama með féð, ef
drengnum hefir ekkert, annars orðið að
meini«, sagði húsbóndinn.
»Var hann með fén.u? Við sáum hann
ekki«, sagði stúlkan.
»Nei, hann var ekki með fénu í dag,
hann fór ekki fyrr en klukkan fimm að
smala«, sagði húsmóðirin. »En ég get. ekki
hugsað mér að hann hafi þorað að fara
a.leinn upp í dallnn«, sagði hún svo helzt
til hugnunar móðurinni, því nú var hún
hætt að borða og sat nú náföl af hræðslu
um drenginn sinn. Hún gleymdi, öllu öðru
- gleymdi að þakka fyrir málsverðinn,
spratt á fætur og brýndi. raustina: »Hefir
nokkur farið að leita að drengnum,?«
»Nei«, sagði, húsbóndinn, »við höfum bú-
isit við honum á hverri stundu, og hann
PétUr, vinnupilturinn okkar, var farinn aó
heiman, þegar ég ætlaði að senda hann«.
»Pétur fór fram að Haugi«, sagði, ný-
komna stúlkan.
Húsbóndinn bað þá Ölínu, vinnukonu,
sem var dugleg að ríða, að taka hestinn
og ríða fram að Haugi og biðja. Pétur aö
fara og leita að Níels. Og ef unnt væri,
átti hann að fá einhvern drengjanna á
Haugi með sér.
Móðir Níelsar hefði, viljað vera með í
leitinni, en þá hefði orðið að taka vagn og
það hefði tekið miklu lengri tíma, svo að
hún hætti vi,ð það.
Síðan gengu þau hjónin, og móðirin inn
í stofuna. til að bíða þar eftir því aö Ölína
kæmi aftur. Það voru hræðilegar stundir;
allir voru þar milli, svörtustu örvænting-
ar og dálítillar vonarskímu. Það var fátt
skrafað. Hver var út af fyrir sig með sín-
ar hugsanir. Verst leið móður drengsins,
|)ví að auk hræðslunnar um drenginn sinn,
álasaði, hún sér harðlega fyrir það að hafa
látið hann fara frá sér svo ungan og lít-
inn og hann var.
Jafnvel: þó þeim fyndist vera óratími síð-
a,n Ölína fór, þá var þó ekki nema hálf-
tími liðinn, þegar hún kom aftur brunandi
ipn úr dyrunum.
Þeir á Haugi höfðu séð til ferða Níels
upp í Bjarnardalinn; en enginn hafði tek-
ið eftir, að hann kæmi þaðan aftur. Þeir
Pétur og Karl á Haugi voru farnir upp
í dalinn til að leita að Níels, áður en húr.
kom þangað. »En.« — sagði hún, ennfrem-
ur, »mér heyrðist hringja í sauðarbjöllu