Ljósberinn - 01.09.1939, Qupperneq 11

L JÓSBERINN
203
og fíll á flótta
Dregur saman meir og meir,
magnast hœttan bráða.
Óttaslegnir urðu þeir.
Er nú fátt til ráda.
Ljónið kemur nær og nær.
nú á fílinn stekkur.
Byltu skjóta skyttan fær.
Skot úr byssu hrekkur.
Við pad breyttust viðhorf fljótt,
varð ei meira tjónið.
Eeim peir glaðir héldu skjótt,
höfðu sigrað Ijónið.
af því að þú ert svo latur og' óhlýðinn«.
»Og ég, sem vildi endilega fara til
ömmu«, hvíslaði, hann með grátstaf í
kverkunum. Hann var rétt að því kominji
að gráta, þó að hann. væri þetta stór; en
— nei, það skyldi hann þó ekki gera. í
miklum flýti fór hann að þvo sér og laga
sig til. Svo gekk hann um stofurnar; en
hvað honum fannst þar kyrrt og tómlegt!
Búið var að taka. dúkinn af borðinu, allt
var lagt ti! hiiðar. Að síðustu opnaði Mar-
teinn eldhúsdyrnar, og sá þá, sér til mik-
illar ánægju, föður-ömmu sína, sem stóð og
var að gefa hænsnunum.
»Amma!« hrópaði hann, »er það virki-
lega satt, að pabbi, mamma og Maria séu
farin á undan mér?«
»Já, drengur minn; bæði mamma þín og
María vöktu þig, en þú vildir ekki fara, á
fætur«.
Föður-amma hans sagði ekki meira; en
hvað Marteinn skammaðist sín mikið! Hann