Ljósberinn - 01.09.1939, Blaðsíða 12

204
LJÓSBERINN
gat ekki komið upp einu orði, því hann
var niðurlútur af skömm. Hann vissi
fjarska vei, að hann hafði oft sofið yfi.r
sig, og af þeirri ástæðu hafði hann oft.
komið of seint í skólann, eins og einkana-
bókin hans bar ljósan vott um. En það
versta af öliu var þó, að til, þess,a hafði
hann ekki kært, sig um að bæta sig. 1 dag
fann, hann í fyrsta sipn hversu slæmur og
latur strákur hann var, og hann skamm-
aðist sín fyrir það. Hann gat ekki horft,
í augu sinnar elskuðu föðurmóður, þegar
hún nú virti hann fyrir sér .með alvarlegu
augnatiUiti; en hún s,agði ekki eitt einasta
ásökunarorð við hann.
Marteinn fylgdist ekki með henni inn,
e,n stóð kyr í sömu sporum á meðan dapr-
ar hugsanir ásóttu hann, og því meira sem
hann hugsaði, um vanrækslusyndir sínar,
því meir skammaðist hann sín. Hversu
gjarnan hefði hann ekki viljað verða með
til móðurömmu sinnar, hann hafði léngi
hlakkað til þess; og móðuramman hafði, lof-
a,ð að gefa honum tvær dúfur, þær fengi
hann auðvitað ekki, af því að hann kærði
sig ekki einu sinni um að fara á fætur,
en þvert. á móti orðið önugur, þegar kallao
var á hann! Já, móðuramma hlyti að halda,
að hann væri latasti og óhlýðnasti, dreng-
urinn, sem hún hefði nokkru sinni þekkt,
Tárin runnu niður vanga hans, og það var
af virkilegri sorg og blygðun yfir sjálfum
sér, að hann grét. Á þessari stundu tók
hann, þá ákvörðun að héðan í frá skyldi
hann haga sér öðru vísi.
»1 fyrramálið ætla ég að byrja að fara
á fætur strax og mamma kallar«, hugsaði
hann, »og ég ætla aldrei framar að koma
einni mínútu of seint, í skólann. Næsta
sunnudag sgtla ég að sitja á bekknum í
sunnudagaskólanum á undan, öllum hinum
drengjunum. Og héðan, í frá skal mamma
ekki þurfa árangurslaust að biðja mig um
að ná í eklivið, því að það skal ég sjálfur
muna eftir að gera á hverjum degi«. Af
alvöru og innileika endurtók hann þessi
loforð með sjálfum sér, því næst spenti
Skríllnr.
Eitt sinn sem oftar fóru Templarar í Reykja-
vík á gufuskipi inn i Hvalfjörð og fóru, svo þa,ð-
an upp i Svínadal til að skemmta sér þ.ar eina
dagstund á hvildardegi. Þegar fólkið var að stíga
á skipsfjöl i Reykjavík, var meðal þess alþekktur
drykkjumaður, sem aldrei hafði verið Templar, og
var talsvert ölvaður; hafði honum einhvern veg-
inn tekis,t að ná sér í farseðil. Forstöðunefndin
vildi ekki leyfa honum að fara með og bauðst
til að borga honum aftur verð farseðilsins. En
hann sótti fast að fá að fara. Nefndarmenn sögð-
ust ekki skiija, hvaða, ástœðu hann gœti haft til
að vilja skemmta sér með bindindismönnum. Gall
þá við strákur, er hjá stóð og heyrt hafði deil-
una, og mælti: »Ég veit, h.vers, vegna hann vill
íara. Hann vill koma í dalinn sinn !«
Húsfreyja: »Hvers vegna, ertu að gretta þig
yfir matnum, drengur minn? Er nokkuð að grautn-
um?«
Smali: »Spúrðu grautinn að því. Hann er nógu
gamall til þess að svara fyrir sig sjálfur«.
A: »Ég er nýkominn heim frá ítalíu. Það er
ákaflega einkennilegt land og a.llt hefir tekiö
þar miklum breytingum i seinni tíð«.
B: »-Já, svo er sagt. En segðu mér eitt: Er land-
ið ekki enn þá í laginu eins og s,tígvél«.
Sigui'ðu.r: »Það er meiri, hitirin í dag. Ég er
alveg að bráðna«.
Jón: »Mér finnst bara mátulega hlýtt. En hvað
er hitinn niörg s,tig?«
Sigurður: »Hann er 35 stig«.
Jón: »Nei, það er ómögulegt«.
Sigurður: »Jú, það eru 20 stig móti sól og 15
stig í skugga, og það vona ég að verði, samtals
35 stig«.
Sigurður: »í gær datt ég niður úr 10 feta h,á-
um s,tiga«.
Jón (óttasleginn): »Meidclurðu þig ekki mikið?<<
Sigurður: »Nei, vertu alveg rólegur. Ég datt
bara. úr neðstu rimþnni«.
ha,nn greipar og1 bað: »Kæri Jesús, fyrir-
gefðu mér og hjálpaðu mér til að vinna
bug á öllum fnínum ljóta ávana, svo ad
ég verði iði,nn og góður drengur!«
Hann var bænheyrður og allir glöddust
yfir breytingunni á lífi Marteins.
M. G. þýddi.