Ljósberinn - 01.09.1939, Qupperneq 17

LJÓSBERINN
209
Sammy lagði hönd sína á Lénharð.
»Og svo, heiðruðu, gestir, við skulum ekki
lengur — ■— ■—«
Meira heyrði. Lénharður ekki. Hann fjar-
iægðist óðum með hönd Sammys á herðum
sér. Þegar þeir voru komnir nokkur skref
burtu og út úr ljóshringnum, hvíslaði
Sammy:
»HJauptu nú eins og þú eigir lífið að
leysa,, þú veizt hvert þú átt að fara«.
Á næsta augnabliki tók Lénharður uncl-
ir sig heljarstökk, rétt eins og hann rifi
sig af Sammy, og þaut eins og píla út í
myrkrið. Á sama augnabhjki skall Sammy
niður kylliflatur og endilangur, og lá a
gangstéttinni veinandi og æpandi.
Friðdómarinn heyrði, hávaðann og kom
hla.upandi.
»Hvao gengur hér á, Sammy? Hvar er
Lénha,rdu,r?« hrópaði hann.
»Hann brá fyrir mig fæti og þa,ut burtu«,
rnælti Múlattinn stynjandi og vesaldav-
Iega um leið og hann brölti. á fæt.ur með
erfiðismunum. En ha,nn kemst ekki út.
Hliðið út að þjóðvegi.num er lokað og læst
og yfir múrinn kemst hann ekki«.
»En bakhliðið?« spurði Duncan í rólegri
róm en, vænta, mátti.
»Það er lokað og hundurinn liggur þar«.
»Þá getur ha,nn ekki komist út«, sagði
friðdómarinn við nokkra af herrunum,
sem þangað voru komnir. Það er ekki hægt
að finna þennan ólukkans' strák í myrkr-
inu í öllum þessum skumaskotum, sem hér
eru. Þá yrðum við að leita hálfa nóttina.,
og það yrði lítil skemmtun fyrir gestina,
sem hér eru. Og ekki er hægt að búast vi,ð
hjálp af þrælunum. En þorparinn veít, á
hverju hann á von á morgun. Ég bið yður
samt, að minnast ekki á þetta við herra
Forster, hann er nógu dasaður og illa leik-
inn, samt«.
Síðan fór hann burt með gestunum, og
mælti við Sammy, um lejð og hann fór:
»Hafðu nú góðar gætur á hl.ut,unum«.
Fáum mínútum síðar stóð hin umrædda
hetja okkar við hið umrædda bakhlið, en
hundurinn Varp sleikti hendur hans, en
einn af góðum vinum Lénharðar opnaði
læsinguna að hliðinu með fölskum lykli,
sem oft var notaður í næturferðalagi þræl-
a,nna á fundi frelsissinna. Sjálfur hélt
Sammy vörð við hliöið út að þjóðveginum,
til þess, að bíða þess þar, að gestirnir færu
heira.
Og nú stóð Lénharður úti á sömu rnörk-
inni, s,em Langdon kaujnnaður hafði flúiö
yfir. Að baki sér heyrði hann ýskra í
skránni, þegar lyklinum var snúið og hurð-
inni læs,t. Hann stóð hreyfingarlaus og dró
djúpt andann, eins og hann vildi fylla
lungun, með loftstraum frelsisins.
Því nú var ha,nn þó orðinn frjáls.
Æ, nei. Það beið hans víst hörð barátta,
áður en hann varð það. Hann stóð á þrösk-
uldinum að fangabúri sínu. 1 kyrrð næt-
uripnar gat hann heyrt við og við óm af
hljófæraslæt.ti. Það var verið að dansa
þarna inni í stóra. salnum í íbúðarhúsinu.
Þá grunaði ekki enn, að hann væri kom-
inn út, fyrir takmörk húsagarðsins, en þeg-
ar birti, myndi eltingarleikurinn byrja,.
Þeir mundu ofsækja, hann, eins og hund-
elt veiðidýr.
Hvar átti hann nú að fela sig til þess
tíma? Strokumannslýsing myndi, verða
send af honum í allar áttir, ei.ns og hverj-
um öðrum strokuþræl, og festar upp hvar-
vetna, svo að allir gætu gripið hann.
En hann átti eina von: Langdon eða rétt-
a,ra s.agt Stretton. Ef þeir tækju hann ekki
að sér, væri hann giataður. En hann hélt,
að hann myndi geta. fengið athvarf hja
Stretton um tíma, þangað til flótti,nn með
fjölskyldunni Langdon gæti átt sér stað.
Næturmyrkrið grúfði yfir jörðinni, him-
ininn var hulinn skýjum, og teki,ð að rigna.
Það var lífsnauðsynlegt, að komast út a,f
akurlendinu, áður en, jörðin yrði vot og
merkj sæust. eftir fótspor hans, inn á þjóð-
veginn. Hann fór því sömu leið og Lang-
don, þegar hann flúði frá leynilega rann-
sóknarréttínum, en í gagnstæða átt.
Iiúsin á óðalsjörð friðdómarans hurfu