Ljósberinn - 04.02.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
13
en frænka, ég sá líka„ að hún hafði svo
ósköp ljóta skó á fótunum, og hun hafði
ekkert sjal, — ekkert nema ljóta prjóna-
hyrnu á herðunum. Henni hlýtur að
vera kalt, og hún er víst blaut í fæt-
ur, frænka —« Rúna talaði með ákefó
og gætti þess ekki, að hún var farin
að brjóta upp á rósóttu silkiábreiðuna
a borðinu, sem hún stóð hjá„ en hún
hætti því, er hún tók eftir augnaráði
frænkn sinnar. »— Og svo spurði ég
hann pabba, hvort ég rnætti ekki gefa
henni skó og sjal ..- og blóm —« Rúna
htla skotraði augunum til rósanna i
k'luggunum. —- »Eg er viss um, að henni
þætti gaman að fá blóm, og við eigum
svo mikið af blómum.«
»Er það ekki eitthvað fleira, sem þig
langar að gefa þeimi?« spurði frænka
hennar kímileit.
»Jú„ jú,« svaraði Rúna litla glaðlega.
»Langtum fleira! Hún á sjálfsagt eng-
aí’ myndir á þilin hjá sér, og ekkert til
að breiða á borðið sitt, og engan blómst-
urvasa undir blómin, sem ég ætla að
S'efa henni — svo —«
»Það verður býsna margt,, sem þú
faarir henni, heyrist mér,« sagði frænka
•hennar hlæjandi. »En hver á að leggja
til peningana fyrir það?«
»Hann pabbi,« svaraði Rúna litla ein-
hegnislega, »og þú„ frænka mín. Ég
skyldi líka gefa henni peningana, sem
hann pabbi minn gaf mér í gæi-, ef ég
vaari ekki búin að eyða þeim.«
»Svo pabbi þinn gaf þér peninga í
gær,« sagði frænka og varð alt í einu
svo blíð á manninn. »Var það mikið?«
»Já, já,« sagði Rúna litla. »Hann gaí:
Uiér 5 krónur, og sagði, að ég mætti
gera við þær hvað sem ég vildi. Pabbi
uiinn er svo góður!«
»Já, já,« svaraði frænka hennar. »Og
hú hefir auðvitað keypt þér sælgæti,
var ekki svo?«
»Nei,« svaraði Rúna litla dræmt.
»Hvað keyptirðu þá? Þú sagðist vera
búin að eyða peningunum,« sagði frænka
hennar, og fór að rjála við festina um
hálsinn á sér.
»Eg keypti bara brauð,« svaraði Rúna
litla og .horfði niður fyrir sig,
»Brauð!« hrópaði frænka. »Færðu
ekki nóg að borða? Af hverju keypt-
irðu brauð?«
»JÚ, frænka,« svaraði Rúna litla og
brosti ofurlítið. »Eg fæ nóg að borða.
En sum- börn fá ekki nóg að borða. Ég
kom inn til hennar Lottu á Hóli í gær,
og þau voru að drekka kaífið sitt. En
þau fengu ekkert með því. Og ég spurði
hana Lottu, hvort þan ættu ekkert til
með kaffinu, og Lotta sagði, að hún
mamma sín ætti ekki einn eyri„ til aó
kaupa brauð fyrir, og svo hvíslaði ég
að- henni Lottu, að þan skyldu ekki
drekka kaffið, fyr en ég kæmi aftur,
og svo stökk ég til bakarans og keypti:
brauð fyrir alla peningana, sem pabbi
gaf mér. - Þú hefðir átt að sjá frænka,
hvað þau urðu fegin! Lotta vildi svo
endilega láta mig drekka kaffið með
þeim.«
»0g þú' gerðir það?« sagði frænka
hennar.
»Já, auðvitað. Ég rriátti til.«
»Þess vegna hafðirðu ekki lyst á
mjólkinni þinni í gær,« sagði frænka í
ströngum róm.
»Ég var þá einmiitt alveg nýbúin að
drekka kaffið,« sagði Rúna litla. »Boll-
arnir á Hóli eru1 svo fjarska stórir,«
bætti hún við. Frh.
Fjrstii vísa Júnasar Halljrríinssoiiar.
Þegar Jónas skáld Hallgrlmsson var 7 ára
gamall, heyrði móðir hans hann raula þessa
visu um fötin sín, meðan hann var að klæða
sig í þau:
Buxur, vesti, brók og skó,
bætta sokka nýta,
húfu-tetur, hálsklút þó,
háleistana hvíta.