Ljósberinn - 04.02.1933, Blaðsíða 6

14
LJÖSBERINN
Hvíta kisa.
Hann var hræddur um að hann kæm-
ist ekki heim til hallar kisu í tæka tíð.
Þá mundi hún ætla, að hann hefði
brugðist henni, en það vildi hann síst
af öllu. Hann flýtti því för sinni, sem
semi mest hann mátti. Og hann kom aó
hallardyrum er sólin var að síga til við-
ar.
En honum brá mjög í brún, er hanr.
kom að herbergi kisu. Var það fult af
reyk og eldur læsti sig um það alt. Kisa
sat í hásætinu og var nær dauða en lífi.
Haraldur óð inn í eldinn og náði kisu.
Voru það síðustu forvöð. Hann hugsaði
ekki uro það, þótt hann stofnaði sér í
hættu. Hann hugsaði aðeins um kisu,
er honum þótti svo vænt um„ og að hún
hafði reýnst honuimi vel.
Heyrðist nú brak mikið og brestir, er
hann ætlaði að taka kisu. Reykurinn
hvarf. Var og enginn eldur sjáanlegur.
Kisa var horfin, en í stað hennar, sá
hann hina fegurstu konungsdóttur.
Hann heyrði og mannamál og umgang
mikinn í höllinni..
Konungsdóttirin gekk til Haralds og
mælti:
»Haraldur! Þú hefir leyst mig, for-
eldra mína og alla hirðina, úr álögum
okkar.. Svo sagði hún honum frá því,
að risi mikill og illúðlegur, hefði komio
og beðið hennar. Og er hún neitaði hon-
um, þá lagði hann það á hana, að hún
skyldi verða að hvítum ketti. Hann lagði
og á alla þá, er í höllinni voru, að þeir
yrðu að gull- og silfurhlutum. Og eru
það hlutir þeir, sem þú hefir orðið að
hirða og fægja á hverjum degi, síðan
þú komst í höllina. »Við áttum ekki að
losna úr álögum þessum, fyr en ungur
niaður og drenglyndur hefði staðfestu,
til þess að þjóna mér í sjö ár, án þess
að freistast til að stela nokki’um hlut úr
höllinni. Auk þess átti hann ekki að hika
við að vaða inn í eldinn til þess að
bjarga lífi mínu. Þú hefur staðist alt
þetta. Er ég því, foreldrar mínir og
hirðin öll, laus úr álögunum«.
Nú kom konungur og drotning og öll
hirðin og þakkaði Haraldi, mörgum
fögrum orðum, fyrir lausn þeirra.
Konungsdóttir bað nú föður sinn
þess, að hún yrði gefin Haraldi. Fað-
ir hennar taldi engan maklegri að eiga
hana, en Harald, er hafði leyst þau, úr
álögunum.
Lét hann því næst bjóða fjölmenni
miklu í brúðkaupsveizlu. Þegar' í veizlu-
lok gaf hann Haraldi hálft ríkið.
Haraldur lét sækja foreldra sína og
systkini og voru foreldrar hans hjá hon-
um, meðan þau lifðu.
Haraldur og konungsdóttir unnust
mikið og áttu fjölda barna. Haraldur
varð og konungur yfir öllu ríkinu, er
konungur, faðir drotningar hans, var lát-
inn, og þótti Haraldur hinn ágætasti
konungur, er þar hafði ríkt um langan
aldur.
Pú átt að biðja og iðja.
i.
Þau sátu inni í herberginu sínu syst-
kinin litlu og voi'u að lesa lexíurnar sín-
'ar. Systirin litla varð fyrri til að ljúka
við lexíurnar sínar. Þá fór hún að hjálpa
bróður sínum með lexíuna, sem hann
átti að hafa í landafræðinni. Þar rak
hvert nafnið annað og hann átti svo
bágt með að muna þau og gat jafn-
vel ekki nefnt sum af þeim. Þá vard
hún ráðalaus með hann og kom næstum
grátandi til móður þeirra og sagði:
»Hvað eigumi við að gera, bróðir getur
ekki lært lexíuna, ekki stakt orð?«
Eftir litla stund fór hún til bróður
síns aftur að hjálpa honum. Að f.jórð-