Ljósberinn - 10.06.1933, Blaðsíða 6

154
LJÖSBERINN
hnokki, á að gizka 10 ára gamall, bauð
»gott kvöld« hæversklega, og spurði því
næst umsvifalaust:
»Er hún Dísa hérna?«
Frúin hagræddi gleraugunum á nef-
inu á sér, og horfði á hann hvössum,
rannsakandi augum, áður en hún svar-
aði spurningu drengsins.
»Eftir hverjum ertu að spyrja, dreng-
ur?« spurði hún svo.
»Eftir henni Dísu,« svaraði drengur-
inn hiklaust, og mátti heyra á rödd
hans, að honum var mikið niðri fyrir.
»Hver er Dísa?« spurði frú Steinvör.
»Systir mín,« sagði drengurinn.
»Hvað heitir þú?« var spurt.
»Jóhann, og er kallaður Jói,« var
svarið.
»Því heldurðu að systir þín sé hér?«
spurði frú Steinvör.
»Af því að hún fór hingað,« svaraði
drengurinn. »Hún er ekki komin heim
enn, og mamma er orðin svo hrædd
- mamma er svo hjartveik lækn-
irinn segir, að hún þoli ekki að vera
hrædd - og svo stökk ég til hennar
Lottu - - hún —«
»Hvað átti Dísa að vilja hingað?«
greip frú Steinvör framm í fyrir
drengnum. »Þekkir hún nokkurn hér?«
»Hana Rúnu bara!« svaraði drengur-
inn. »Hún fór með ber til hennar.«
Frh.
-----*X3X*—----
Undrabarnið.
Bektúana-drengur I Afrlku, sem Isak hét,
gætti hjarðar sinnar uti í haga.
Einu sinni sá hann, að annar drengur sat
yfir hjörð sinni allskanit burtu þaðan, sern
hann var.
Peir stöðu nú gegnt hvor öðrum, dreng-
irnir, og horfðu hvor á annan. Eftir litla
stund gengu þeir nær hvor öðrum og fóru
að Lalast við.
Síðan settust þeir hvor hjá öðrum, og er
lengra leið fram á daginn, þá tók aðkomu-
drengurinn bók upp úr tösku sinni og fór
að lesa I henni.
Þegar minst varði sprettur Isak upp og
tekur til fótanna.
»Við hvað ertu hræddur?« spurði drengur
og hrópar á eftir honum.
»Það er af því að þú heldur á galdrakind.«
»Nei, nei, það er öðru nær. Það er ekki
annað en bók, sem ég held á.«
»Pað er skrítið, og þú varst að tala við
hana. Hvernig gæti hún heyrt til þín, ef
hún væri ekki galdrakind?«
»Nei, heyrðu mig, drengur,« sagði piltur-
inn, »ég var alls ekki að tala við hana
ég var að lesa í henni.«
En ísak hafði enga hugmynd um hvað það
var að lesa, og vildi þess vegna standa
álengdar og ekki koma til hans aftur.
Pilturinn lagði þá bókina all-langt frá sér;
þegar fsak sá það, þá þorði hann a'ftur að
færa sig nær.
»Nú skal ég segja þér eins og er,« mælti
pilturinn við Isak, »1 bókinni eru margar og
smáár myndir hann átti við bókstafina —
og úr þeim verða orð, eins og við tölum, og
orðin segja okkur svo margt, margt, sem
okkur langar til að vita. Þegar við svo töl-
um þessi orð, sem merkt eru á bókina, þá
er það kallað að lesa. Vertu óhræddur og
bíddu ofurlítið við, ég ætla að lofa þér að
heyra.«
Að svo mæltu hljóp pilturinn og sótti bók-
ina. Isak var lafhræddur og einblíndi skæru
og svörtu augunum sínum á bókina, og var
viðbúinn að taka til fótanna, ef hann sæi
sér nokkra minstu hættu stafa af bókinni.
Drengur fletti þá upp bókinni og las um
stjörnuna og barnið I guðspjalli Lúkasar. Bók-
in var ekki annað en Nýjatestamentið á móð-
urmáli drengjanna.
Isak hlustaði á og gleymdi þá algerlega
allri hræðslu,
Og síðast hrópaði hann upp: »ó, þetta hef-
ir hlotið að vera undrabarn, frernur öllum