Ljósberinn - 24.06.1933, Blaðsíða 4

168
LJÖSBERININ
unni. Og þegar litla systir hans sá hann,
þá hló hún.
»Það er þér að kenna, Kalla, að ég
get ekkert gert, eins og hinir skátarnir.
Hefðir þú ekki verið svona óvær, þá
hefðir þú sofið svo vært, að mamma
hefði getað farið frá þér. En nú skul-
um við láta, eins og við séum skátar.
Ég ætla að vera skátaforingi og kenna
þér.«
Svo tók hann Köllu upp úr vöggunni
og svo ganga þau samstiga fram og aft-
ur um gólfið, að hætti skáta, og svo
þuldi hann það, sem hann mundi frá
síðustu skátaæfingunni. En þá fór Kalla
að hljóða, því að hana kendi svo til í
litlu tönnunum sínum, sem voru að
brjótast fram. Jói lagði hana þá aftur
niður í vögguna, lagðist á knén, og söng,
þangað til hún loksins sofnaði.
Þegar mamma hans kom aftur, var
orðið dimt og það var orðið of seint
fyrir hann að fara út og fá sér »eitt~
hvað að gera gott og þarft«.
En hann varð ekki svo fjarska leið-
ur út af því, því að mamma hans kysti
hann og svo var hann þá eins og henn-
ar hægri hönd, og þegar pabbi kom
heim, þá sagði hún honum, hvað dreng-
urinn hans hefði verið góður við sig
og systir sína, og pabbi klappaði á koll-
inn á honum og sagði, að hann væri
bezti skáti.
»Gerðir þú þá nokkuð gott og þarft
í gær, Jói?« spurði Knútur daginn eft-
ir, »þú sagðist ætla að gera það.«
»Nei, ég sat hjá henni Köllu systir
minni allan seinni partinn, meðan
mamma fór í búðir, svo að ég gat það
ekki.«
Og Jói varð niðurlútur.
»Þú ert flón, Jói,« sagði Knútur. »Ég
sat í vagninum mjólkurmannsins og
gætti að hestinum, meðan hann var að
fara í mörg, mörg hús og afhenda
mjólkina.«
»Hver er nú að raupa?« spurði Theó-
dór, stóri skátinn. og lagði höndina á
öxl Knúti. »Það var gott, að þú varst
hjálplegur, en ekki hefir þú gert meira
en Jói, alls ekki. Hann fékk ekki að
vera úti, því að hann var að hjálpa
mömmu sinni allan seinni hluta dags-
ins, en honum finst hann ekki hafa gert
hið minsta. Hann er ágætur skáti.«
»Var ég þá að gera gott og þarft
verk með því, að sitja hjá Köllu syst-
ur minni?« spurði Jói með ákefð.
»Auðvitað gerðirðu það, drengur
minn; það er altaf gott og þarft verk,
að rétta mömmu sinni og pabba hjálp-
arhönd. Og' að láta af því, sem þú helzt
vildir gera og inna af hendi þau smá-
vik, sem að hendi koma, er betra en
að fara út og leita uppi einhver stór-
virki.«
»Mamma mín bað mig að vera inni,
en það vildi ég ekki, því að ég hélt,
að það væri ekkert verk,« sag'ði þá
Knútur og roðnaði.
Þá sagði Theódór;
»Þeim, sem hægt er að trúa fyrir smá-
vikunum, geta menn líka trúað fyrir
því, sem meira er. Munið þið það, dreng-
ir mínir!«
Og rétt í því var hringt skólabjöll-
unni.
»Mamma mín, veiztu það, að ég gerði
einmitt gott og þarft verk í gær, með
því að vera hjá Köllu systur?« hrópaði
Jói litli upp, þegar hann kom heim úr
skólanum.
»Já, það vissi ég nú altaf,« sagði
mamma hans, og klappaði litla skát-
anum sínum á vangann.
»Foreldrum þínum þéna af dygð,
það má gœfu veita; 1
varastu þeim að veita stygð,
viljirðu gott barn heita,«;