Ljósberinn - 24.06.1933, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
169
Satja eftir
Guiirunu rámsdoiiur,
tc»4ui fyt*ír
íjásíei
„ZtjQSbe rann'
Frh.
Næturkyrðin drotnaði um lög' og'
láð, og næturhúmið var farið að læð-
ast um híbýli mananna, þegar Dísa
hrökk upp af blundi, og horfði ótta-
slegin í kring um sig.
Hvar var hún stödd? Hví var svona
þröngt um hana, og hvers vegna var
henni svona ónotalega kalt?
Hana, sem hafði verið að dreyma, að
hún væri komin heim í hlýja bólið sitt,
fyrir ofan hana mömmu sína, þar sem
fór svo undur vel um hana, og hún var
svo örugg og' sæl!
Pað var þá ekki annað en draumur!
Eftir drauminn þann, var verulega
óyndislegt að vakna á beru gólfinu, und-
ir legubekknum í stofu sýslumannsins!
Dísa rétti úr sér, og nuddaði stýrurn-
ar úr augunum. Svo hlustaði hún. En
hún heyrði ekki neitt. Djúp þögn ríkti
umhverfis hana, hún herti þá upp hug-
ann og skreið undan bekknum. Hún á-
ræddi að ganga út að glugganum og líta
út. Hvergi sást maður á ferli. Það var
víst komin nótt. Dísa var eiginlega frem-
ur hugrökk telpa, en henni reis þó hug-
ur við því, að vera einsömul lokuð inni
í ókunnugu húsi um hánótt. En nú var
ekki um annað að gera, en að drífa sig
út úr þessum vandræðum, og þrátt fyrir
tárvot augu og titrandi hjarta, ásetti
Dísa sér að losna úr þessu fangelsi, sem
hún hafði sjálf komið sér í. Og Dísa
læðist á tánum eftir þykku gólfábreið-
unni, sem dvggilega felur skóhljóðið, að
hurðinni, tekur varlega um lásinn, ham-
ingjan hjálpi henni ef hurðin er læst!
Áhyggjusvipurinn á andliti hennar
léttir stórum, þegar hún finnur að hurð-
in er opin, og eftir örfá augnablik stend-
ur Dísa aftur á breiða, fallega g'anginum.
Nú fela næturskuggar hann í faðmi sín-
um, og' gera hann ískyggilegan í augum
Dísu. Hér er svo einmanalegt og hljótt.
Iíér er eins og dauðs manns gröf.
Dísa gengur eftir endilöngum gang-
inum. Hún skimar í allar áttir, heldur
niðri í sér andanum, heyrir sinn eigin
hjartslátt, eins og smá högg, þegar drep-
ið er á dyr, og loksins, loksins stendur
hún hjá fordyrahurðinni, hinum megin
við hurðina bíður hennar lausnin úr
verstu prísundinni, sem Dísa litla hefir
lent k til þessa.
Henni tekst furðanlega vel að opna
hurðina, hún gætir þess vandlega að
láta hana ekki skellast, og á næsta vet-
fangi er Dísa stödd undir heiðum sum-
arhimni, og dregur að sér ilmiþrung-
ið lágnættisloft sumarsins.
Hljóður og hlýr andblær mynnist við
rjóðan vangann á Disu litlu, eíns og
hahn viti um raunir hennar og vilji
votta henni samúð sína og samfagna
endui’fengnu frelsi hennar.
Blómin á túnunum beygja kollana,
eins og börn, sem biðjast fyrir. Fugl-
arnir eru flognir í hreiðrin sín, börnin