Ljósberinn - 08.07.1933, Blaðsíða 2

182
LJÖSBERINN
Saga efíir
GuScunu Cámsdottur,
xibub fyrír_____
„íjQsljerann".
[Frh.] Það brá nærri viðkvæmum
svip á andlit frúarinnar, á meðan hún
var að lesa bréfið, sem bar svo mjög'
vott barnslegs saknaðar og heimþrár.
Frúin las hvert bréfið af öðru, og
lagði þau jafnharðan frá sér, er hún
hafði rent augunum yfir þau. Það leit
einna helzt út fyrir, að hún væri að
leita að einhverju sérstöku í bréfunum
hennar Diddu, þótt eigi yrði það lesið
úr svip hennar, að sú leit bæri neinn
árangur.
Hún las eftirfarandi bréfkafla með
töluverðri athygli:
»Skarkali stórborgarinnar truflar
'lnig. líg þrái meiri kyrð, og nú liefir
mér komið til liugar að leita fyrir
mér i sveitinni, og fá mér vist á góðu
sveitaheimili. — Líklega fer ég á
prestssetur úti á Jótlandi, þar á ég
að vera frúnni til aðstoðar við inni-
verkin. Ég fæ litið lcaup, ég kæri
mig ekki um hátt kaup, ef mér líður
vel og þarf ekki að strita alt of mik-
ið. —
Það er löng leið þangað. Það verð-
ur gaman fyrir mig að ferðast ofur-
lítið og sjá mig um liér í þessu fagra
og frjósama landi, sem viðast hvar
er vafið skógi og ilmríkum gróðri.
Ég lilakka til að bruna áfram með
eimlestarhraða. Það verður á við œf-
intýri í »Þúsund og einni nótt«, ert
þó get ég ekki hugsað mér, að það
verði skemtilegra en að hleypa gæð-
ingi heima á Islandi! —
Elsku pabbi og mamma, ég veit, að
þið hugsið altaf um mig og biðjið Guð
fyrir mér, og ég veit einnig, að mátt-
ur kœrleikans getur brúað öll djúp.
En oft vex mér í augum breiða hafið,
sem aðskílur okkur núna, og þó
flýgur hugurinn yfir það á einni svip-
stundu! Enn sem komið er má ég
ekki hugsa um það, nema sem allra
minst, því að þá kemur heimþráin,
og hún er svo sár. Eg spyr stundum
sjálfa mig, hvort ég mundi vilja losna
við liana að fullu og öllu, en ég held,
að hún sé í raun og veru gagnleg,
og styrki samband mitt við átthag-
ana og ykkur, elsku pabbi minn og
mamma; þó hún knýi stundum tár af
hvörmum minum, vil ég þó ekki los-
ast við hama alveg. Einnig felur hún
með sér endurfundavon og gleði, sem
ég sízt af öllu vildi vera án, og að
lolmm hvetur hún mig til þess að
biðja Guð, og bænin gerir mig svo
örugga og sæla. Eg þakka ykkur,
elsku foreldrar, að þið kenduð mér
að biðja, ég vildi óska, að allir for-
eldrar hugsuðu um það, hve mikils
virði það er fyrir börnin, að geta beð-
ið Guð; ég á ykkur margt að þakka,
en ekkert, ekkert fremur en það —«