Ljósberinn - 02.09.1933, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
247
Soffíu veittist það auðsjáanlega mjög
örðugt að sitja kyr undir ávítunarræðu
frú Steinvarar. Hún kunni ekki við að
standa upp fyr en frúin hefði lokið máli
sínu, en henni gafst tækifæri til þess,
þegar frúin þagnaði og lagði 50 krónu
seðlana á borðshornið fyrir framan
hana.
Soffía varð kafrjóð í . andliti, hún
greip báðum höndum utan um bakið á
stólnum, sem hún hafði setið á, henni
var örðugt um mál er hún mælti með
djúpri, titrandi rödd:
»Frú! Þér hafið rekið mig burt af
heimilinu — sagt mér upp vistinni fyr-
irvaralaust. Yður væri það auðvitað
fullkomlega heimilt, hefði ég hegðað mér
ósæmilega á einhvern hátt. En yður er
ekki heimilt að bera á) mig rangar sakir,
— bregða mér um kæruleysi og ótrir
mensku. Ég kannast alJs ekki við að
hafa haft það í frammi hér. Ég end-
urtek það frú, yður er það ekki heimilt.«
Frú Steinvör var staðin upp úr hæg-
indastólnum. Hún gekk feti nær Soffíu
og bar yfir hana. höfuð og herðar. Soffia
hörfaði undan hinu stranga augnaráði
frúarinnar, sem bar með sér bæði undr-
un og lítilsvirðingu. Að Soffía skyldi
leyfa sér að tala þannig í áheyrn henn-
ar! —
»Soffía!« sagði hún loks, og rödd
hennar var hörð og köld eins og stálið.
»Látið þér yður ekki annað eins um
munn fara! Þér hljótið að finna til þess
nú, jiegar komið er að skuldadögunum,
hve illa þér hafið staðið í stöðu yðar.
Þér hafið alls enga afsökun. Alls enga.
Þér liafid kent Rúnu litlu að segja ósatt,
með því að leyfa henni að fara á bak
við mig, brjóta reglurnar, sem ég setti
henni, og leyna mig sannleikanum. Þetta
er öldungis sama sem að segja ósatt.
Og svo komið þér hingað, fram fyrir
mig og berið það blájkalt fram að þér
hafið verið trú og samvizkusöm! Þetta
væri beinlínis hlægilegt, ef það væri
ekki jafn alvarlegt og það er. Það sýnir
blindni yðar, og hve þér eruð sneiddar
Idví að kunna skil á réttu og röngu. Og
hvernig ættuð þér þá að geta leiðbeint
barni? Enda hefir það sýnt sig að þér
eruð ófærar til þess, — við því er ekki
annað að gera, en það, sem ég þegar
hefi sagt, þér látið af starfi yðar hér
og farið burt af heimilinu.«
Soffía mælti ekki orð frá vörum. Hún
stóð eins og rígnegld ofan í gólfið, og
starði opnum augum á| alt og ekkert.
Frú Steinvör bandaði hvítri hönd.
sem gullhringarnir glóðu á, að borðinu
þar sem peningarnir lágu.
»Þarna er kaupið yðar,« sagði hún.
»Hirðið þér það!« En Soffía leit hvorki
til hægri né vinstri og hreifði sig ekki
úr stað.
»Ég læt svo útrætt um þetta,« hélt
frúin áifram og bjóst til að ganga út
úr herberginu. Þá var eins og Soffía
vaknaði af dvala. »En ég læt ekki út-
rætt um það!« brópaði hún með grát-
staf í kverkunum.