Ljósberinn - 02.09.1933, Blaðsíða 6

LJÖSBERINN
250
Þyrí vissi ekki hvaða kjól hún átti
að taka. Hún leit inn í skápinn, þar sem
• fötin hennar héngu; en þar var enginn
búningur, sem hæfði þessu tækifæri.
Ljósblái línkjóllinn með silkileggingun-
um, var óhæfur til skemtifarar út um
allan skóg, og sá guli með kniplingun-
um líka, og hinn hárauða með flosinu
þorði hún alls ekki að snerta, því að
setjum nú svo, að þau mættu ólmum
bola út í skóginum. Hvað þá? Og hvítu
kjólarnir báðir yrðu gereyðilagðir. Nei,
það gat ekki komið til mála, að hún
skálmaði í fínum kjólum út um skóginn.
Og ekki stóð miklu betur á með skóna
hennar enda þótt hún hefði heilt úrval
af þeim. Þeir voru allir of fínir og ekki
til þess gerðir að þramma á þeim um
skóginn; þeir myndu fljótt skemmast,
sögðu þau Jóhannes og Maja, sem hún
hafði spurt ráða í þessu ráðaleysi sínu.
Það var ekki laust við að hún fyndi
dálítið til sín, þegar hún var að taka
þessa dýrindiskjóla út úr skápnum,
hvern af öðrum og sýna þái og heyra
Maju Ijósta upp aðdáunarópi hástöfum.
Og Jóhannes, sem annars var svo spak-
ur, sagði að þeir væru feiknalega fínir.
En hann hafði rétt fyrir sér, það sá
hún, þegar hann bætti því við, að kjól-
ar hennar og skór, svo fínir sem þeir
væru, gerðu jafnlítið gagn og »perlu-
stakkurinn,« sem hungraði pílagrímur-
inn fann í eyðimörkinni — þeir væru til
einskis nýtir. —
Já, Þyrí skyldi það ofboð vel. Hún
hafði einu sinni verið með Jóhannesi
þegar hann var að fá sér hrís í sópa;
hún hafði klifrað yfir garða og lifandi
trjágirðingar á eftir honum, stokkið yf-
ir grafninga og ruðst í gegnum kjarr-
ið þar sem það var þéttast, svo að hún
dró leggingarnar á! kjólnum sínum eins
og druslur á eftir sér. Hún hafði dag-
inn þann fengið hugboð um, hve lítill
veigur var í fötunum hennar til þeirra
nota. Nei, hún mátti ekki hugsa til þess
að vera fín úti í skógi. —
»Það var líka ergilegt, að móröndótti
baðmullarkjóllinn er svo hræðilega ó-
hreinn,« sagði hún andvarpandi að lok-
um.
Það fór alveg eins og í sögunni um
öskubusku, þar sem guðmóðirin útveg-
aði dansbúning handa veslings stúlk-
unni — hurðinni var lokið upp og
prestsekkjan kom inn með móröndótta
kjólinn á handleggnum. Hann var þveg-
inn og fínstrokinn og svo hafðí hún með
sér nokkra rauðtiglótta klúta, sem þær
Þyrí og Maja áttu að hafa á höfðinu.
Guðmóðurinni í ævintýrinu hefir varla
verið heilsað með meiri gleði og þakk-
læti af öskubusku, en frú Steiney var
heilsað af báðum litlu stúlkunum.
En nú reið á að flýta sér. Þau Ebba
og Edvarð, börn prestsins, sáust á gangi
úti við skóginn þá þegar og alt var í
reglu.
Stúlkurnar þutu af stað til að taka
á móti þeim Edvarð og Ebbu; þau báru
körfu fulla af eggjum til miðdegisverð-
ar og inndælar heimabakaðar smákökur.
Það var mesti fjöldi af þeim kökum.
En það kom alls ekki til mála að þær
fengju að bragða á! hinni allra minstu,
áður en þau færu út í skóginn. —
Og Ebba bar fulla fötu af rjóma til
að hafa með jarðarberjunum úr skógin-
um, því að þær voru vissar um að þær
fyndu grúa af þeim.
Þyrí var í móröndótta kjólnum, móö-
irin og börnin í elstu fötunum sínum,
og allar höfðu þær klúta yfir höfði, því
að hattar hefðu getað orðið þeim til
óþæginda við berjatínsluna.
Pétur hafði hvergi sést um stund; en
nú kom hann þjótandi með langa stafi.
sem hann skifti milli allra viðstaddra.
Gömlu Lenn var nú síðast sagt fyrir
verkum. Hún átti að þjóna Gústaf, þeg-
ar hann vaknaði, því að hún hafði beiðst