Ljósberinn - 15.02.1934, Síða 10

34
LJÖSBERINN
»Þá ætti hún að koma strax í dag!«
hrópaði Oddný.
»Eða m.jög' bráðlega,« bætti gesturinn
við, og bjóst til að fara.
»Æ, komið þér fljótt aftur!« hrópaði
Oddný á eftir henni, er hún hvarf út
úr bæjardyrunum.
XI.
Sunnu d ag a s kólinn.
Lotta á Hóli löðraði sápu í vatnið,
svo að freyddi út úr skálinni.
»Því ferðu svona illa með sápuna,
barn?« spurði mamma hennar byrst.
»Sápan er of dýr, til þess að sólunda
henni si svona.«
»Hann Pési er svo óhreinn, ég verð
að hafa svona mikla sápu, ef ég á
að ná af honum óhreinindunum,«
sagði Lotta. »Mig langar ekkert til, að
krakkarnir hlæi að því sín á milli,
hvað hann er óhreinn. Og kennarinn
segir, að við verðum æfinlega að vera
hrein, bæði um háls, andlit og hendur.
Hún áminnir okkur altaf um að þvo
okkur vel um hendurnar, sérstaklega
neglurnar. Hún segir(i að það sé svo
skaðlegt að vera óhreinn undir nöglun-
um. Pési er æfinlega kolsvartur undir
nöglunum. Heldurðu kanske að það veiti
af að hafa nóga sápu á hann? — Komdu
nú Pési, ég ætla að ræsta þig reglulega
vel, áður en þú. leggur af stað með
aðgöngumiðana á barnasamkomuna
hennar ungfrú Jockums.«
Lotta lét ekki sitja við orðin ein, og
•það kom að litlu gagni fyrir Pésa, að
kveina og kvarta, systir hans hætti ekki,
fyr en hendur hans og neglur voru því
nær blóðrisa undan bursta og sápu.
»En nú ertu líka almennilega þveginn!«
sagði Lotta þá hróðug. »Passaðu þig svo
að útata þig ekki, þangað til við för-
um. Ég skrepp allra snöggvast til henn-
ar Rúnu með miðann hennar. Þú bíður
þangað til ég kem aftur, svo verðum við
samferða með hina miðana.«
- - Lotta drap að dyrnm, eftir að
hún hafði staðið stundarkorn fyrir fram-
an anddyrið og virt fyrir sér stóru for-
dyrahurðina á sýslumannshúsinu.
Það leið góð stund, svo að enginn kom
til dyra, og Lottu datt helzt í hug, að
enginn væri heima. Aftur hugkvæmd-
ist henni ekki að hringja dyrabjöllunni,
og var komin á fremsta hlunn með að
hörfa frá húsinu, er hún heyrði hárka-
legt fótatak, og rétt á eftir lýkur frú
Steinvör upp fordyrahurðinni og gægist
fram í dyragættina.
Lotta steig ósjálfrátt fáein skref aft-
ur á bak, þegar hún sá frúna. Hún var
klædd í skósíðan slopp úr rauðrósóttu
silki, svo fallegu, að Lotta hafði aldrei
séð annað eins litskrúð utan á nokkurri
manneskju. Og skórnir, sem hún hafði
á fótunum, voru logagyltir með skraut-
legum skúfum á ristinni. Það var ekki
nema ofur eðlilegt, að Lottu yrði star-
sýnt á þennan stássklæðnað frúarinn-
ar, enda varð henni það á, í stað þess
að bera upp erindið.
En frú Steinvör kunni því heldur illa,
og spurði heldur hranalega, hvað hún
væri eiginlega að erindreka.
Lottu varð ógreitt um svar,, af því að
henni brá svo við hið kaldranalega
ávarp frúarinnar. Loks sagði hún, þótt
með hálfum huga væri:
»Eg — ég ætla að finna hana Iiúnu.«
»Svo þú ætlar það!« svaraði frúin
með ískaldri rödd og enn káldara augna-
ráði, er hún mældi Lottu frá hvirfli til
ilja í gegn um gullspangar gleraugun.
»Einmitt það! En ef að Rúna litla væri
alls ekki til viðtals, hvað þá?« og frúin
hallaði undir flatt um leið,, eins og til
þess að leggja sem mesta áherzlu á
spurninguna.
Það kom hik á Lottu.