Ljósberinn - 15.02.1934, Síða 13

LJÖSBERINN
37
Það var Jóhannes litli, sem nú var
kennari minn.
Mörg ár eru nú liðin síðan þetta gerð-
ist. —
Bæði ég og' Jóhannes höfum nú öðl-
ast aukna reynslu þess, að -Jesús heyrir
bænir. Oftar en einu sinni hafa okkar
þyrstu sálir fengið að teiga svaladrykk
úr sístreymandi lindum náðar hans.
En í dag,, þegar minningarnar þyrpt-
ust að mér, vaknaði hjá mér löngun til
að hrópa út um víða veröld:
Verið eins og börnin!
Biújið Jesú! Treystið honum! Æfin-
lega! Iívað sem að höndmn ber!
Evg. Á. Jóh.
------------
Kristján.
Yzt í útjaðri borgarinnar bjuggu for-
eldrar Kristjáns. íbúðin þeirra var lítil,
aðeins eitt herbergi og eldhús, en þarna
bjó litla fjölskyldan glöð og ánægð, því
það er ekki bráðnauðsynlegt að hafa
stóra íbúð til þess að geta verið glaður
og ánægður.
Faðir hans gekk að vinnu sinni á
hverjum morgni, því að hann var verka-
maður, og móðir hans aðstoðaði við heim-
ilisstörfin hjá kaupmanninum, sem bjó
í sama húsi og þau, á hverjum föstu-
degi og laugardegi. Aðra daga vikunn-
ar var hún heima og annaðist eigin
heimilisstörf.
Kristján var þegar orðinn stór vexti,
eftir aldri, hann var 12 ára,, og var hann
sendisveinn hjá grænmetissala einum á
næsta götuhorni. Hann fór sendiferð-
ir um bæinn fram og aftur fyrir hús-
bónda sinn, og oft og tíðum varð hann
að fara með vörurnar upp á þriðju og
fjórðu hæð. I fám orðurn sagt, þá var
Kristján duglegur og einkar samvizku-
samur sendisveinn.
En hve Kristjáni þótti indælt að koma
heim á kvöldin! Það var búið að kveikja
á lampanum og mamma var búin að
breiða dúk á borðið. Pabbi sat í hæg-
indastólnum, sem stóð við arininn úti
í horni. Stóllinn var svartgljáður, en
einu sinni höfðu verið málaðar Kínverja-
myndir aftan á bakið á honum, sem elli
og slit höfðu nú máð í burtu að heita
mátti. Þetta var ekki svo undarlegt, því
stóllinn hafði verið eign föðurömmu. En
nú sat pabbi í honum með mjúka inni-
skó á fótunum og naut hlýjunnar og’
heimilisánægjunnar.
Þá mátti ekki gleyma litlu systur,
henni Maju litlu. Hún var langlíkust
dálitlum hnykli, svo var hún feit og'
bústin. Og hún gat hlegið og skríkt svo
hjartanlega, að allir á heimilinu urðu að
hlæja með henni. Þeim þótti öllum svo
innilega vænt hverju um annað og voru
einkar ánægð með kjör sín, þó smábrot-
in væru. Svo bar það við,, eitt kvöld 1
nóvembermánuði, í kalsaveðri að faðir
Kristjáns kom heim gegnvotur og kald-
ur, svo að hann var með munnherkjur
og leit mjög veikindalega út.
»Þú ert þó,, vænti ég ekki orðinn al-
vai’lega veikur?« spurði kona hans skelk-
uð. —
»Það held ég ekki, ég býst við að þetta
stafi af því að ég er svo gegnblautur,«
svaraði hann. »En annars er ég eitt-
hvað ónotalegur og þreyttur venju frem-
ur, svo ég held að mér sé bezt að liátta
undir eins.«
»Já, gerðu það, pabbi,« sagði Maja
’litla, »og' svo srneygi ég mér niður í ból-
ið til þín og leik mér við þig'.« Henni
þótti ákaflega gaman að leika sér við
pabba sinn í bólinu á sunnudagsixiorgn-
ana. Hún var einkanlega leikin í þvi
að steypa sér klukku ofan á sænginni og
nú hugði hún gott til að geta skemt sér