Ljósberinn - 01.02.1948, Blaðsíða 10

26
L JÓSBERINN
Fegurstu endurminningar
hjúkrunarkonunnar
„Sá, sem kannast við mig fyrir mönn-
unum, við hann mun ég kannast fyrir
föður mínum í himnum“. Matt. 10, 32.
Sá, sem skrifar þessa sögu sótti einu
sinni heim spítala og spurði þá forstöðu-
konuna meðal annars, hvað liún teldi
merkilegast af öllu því, sem drifið liefði
á daga hennar öll þau ár, sem hún hafði
verið hjúkrunarkona.
Eftir dálitla umhugsun svaraði hún
mér á þessa leið:
Fyrir allmörgum árum bar svo til, að
slys vildi til í bænum, þar sem ég þá
var hjúkrunarkona; voru þá tveir hel-
særðir unglingspiltar lagðir á spítalann.
Annar dó jafnskjótt, sem komið var með
hann á spítalann; hinn var brjóstum-
kennanlega illa til reika, fótleggir hans
alveg sundurmarðir. Þegar læknirinn var
búinn að skoða liann, þá varð niðurstað-
an sú, að eina leiðin til að bjarga hon-
um væri það, að taka af honum báða fót-
leggina, svo fljótt sem unnt væri, enda þótt
Iíklegast væri, að hann lifði það ekki af.
„Ég bið yður að ségja mér, hvort ég
muni lifa það af eða deyja“, sagði ungi
maðurinn hugdjarfur, er lionmn var sagt
hvað í ráði væri með hann.
Læknirinn svaraði svo ástúðlega sem
hann gat:
„Við viljum vona hins bezta, en það
er mjög vafasamt, hver endalokin verða“.
Þegar pilturinn heyrði, livernig lækn-
jrinn leit á málið, þá komu tárin fram
í augun á lionum og varir hans titruðu
og þrátt fyrir allar tilraunir lians til að
halda tárunum inni, þá brutust þau fram
og boguðu um vanga lians. Hann var
ekki neina 17 ára, en honum bjó karl-
mannshugur í brjósti.
Við stóðum umhverfis liann, albúin
þess að bera hann inn í skurðlækninga-
salinn. Þá herti Iiann sig upp og sagði:
„Ef það á fyrir mér að liggja að deyja
nú þegar, þá á ég enn eftir eitt að gera
— ég geri það vegna mömmu, ég lofaði
henni því, en frestaði því þangað til nú“.
Eg lagði eyrun við, því að mig langaði
til að vita, hvað það væri, sem veslings
drengurinn ætti við. Loks gat hann sagt
með herkjum:
„Ég vildi játa trú mína á Krist opin-
berlega! Mér væri kært, að prestur gæti
komið, svo að ég gæti játað það, áður
en ég dey, að ég sé kristinn“.
Ein hjúkrunarkonan lét þá í skyndi
senda eftir þeim presti, sem næstur var.
En á meðan bárum við drenginn inn í
uppskurðarsalinn. Og í sömu svifum og
við lögðum hann á skurðarborðið, kom
presturinn.
Filturinn heilsaði honum með vinar-
brosi og presturinn tók í hönd honmn.
Áður var það ég, sem hélt í liöndina á
honum og fannst þá þegar að hún væri
orðin köld. Hjúkrunarkonan og ýmsir
fleiri stóðu alvarlega hiustandi í kring-
um hann.