Ljósberinn - 22.10.1927, Blaðsíða 6

342
LJÖSBERINN
inn jarðlægur, og út úr hverjum lið
stöngulsins spruttu rætur þær, sem hnúð-
arnir sátu á.
Petta var hin svo kallaða jarðhnot
(batatas). 1 hitabeltinu í Ameríku og í
Suður-Evrópu er hún jafn almenn og
fólki kærkomin og jarðeplin hér, og jafn-
vel bragðbetri.
Jarðhneturnar eru venjulega soðnar
eða steiktar (bakaðar), eða þær eru purk-
aðar, til að ná úr peim mjöllíminu Pað
er hægt að borða pær hráar, líkt og
næpur. Pað gerði Philip, og reyndist
pað dágóð máltíð.
Philip lagði sig til svefns undir runn-
inum; angatidi blómklasar héngu uppi
yfir honurn. Hann vaknaði ekki aftur
fyr en eftir marga klukkutíma, pví að
hann svaf svo lítið nóttina áður.
Dimt var nú orðið yzt í vestri, og
dreifðust paðan léttfær vindský um
himin allan, og nú fór að taka undir af
skruggum í fjarska. Philip hraðaði pá
ferðinni að múla einuin; voru par þver-
hníptir hamrar í sjó niður.
Hér hafði náttúran séð honum fyrir
næturstað. Pakið var gert af mikilli list,
pví að »fallega smíðar Drot,tinn«, og
hvíldi á súlum; var par nóg rúm fyrir
heilan hóp ferðamanna í skútanuin ineð
farangri peirra og áburðardýrum, og
skjól fyrir óveðri.
Pessi náttstaður var ein af hinuin
náttúrlegu súlnahöllum eða hellisskútum,
sem víða er að finna, einkum í kalk-
fjöllum.
Regnið dundi nú á berginu, en fyrir
neðan beljaði sjórinn grængolandi; en
skútinn var um hundrað fet frá sjó, svo
parna átti Philip örugt skjól, bæði fyrir
steypiregni og sjávargangi.
Seinna meir komst Philip að pví, að
krókódílar höfðu bækistöður sínar í næstu
hellisskútum fyrir neðan; en um pá ná-
granna hafði hann ekki hið minsta hug-
boð; parna steinsvaf hann svo óttalaus
sem barn í móðurfaðmi.
Daginn eftir gekk Philip inn fyrir vog,
sem gekk langt inn í eyna. Ströndin
fram með honuiri var flöt og breið; pótt-
ist hann par sjá hvern Indíánakofann af
öðrum. En petta voru pá Termítabú,
eða hvítmaurabú, há og hagleg, sem
gerðu honum pessar sjónhverfingar.
Við pennan vog sá hann í fyrsta sinni
hið skrítna beltisdýr. Utan um pað er
harður pansari úr beinkendum húðskjöld-
um, en á rnilli önnur belti úr smærri
skjöldum, hréyfaniegum. Pessi herklæði
lykja jafnvel um hausinn á pví líka;
pað er pví hvergi hrætt við maurana,
þó að herskáir séu, heldur eta þau púp-
urnar, eggin og heila ' hópa af herliði
mauranna.
Önnur og þriðja dagleiðin hans voru
stuttar; en þær voru nú fullerfiðar, pví
að margan varð hann klettinn að klífa
fram við sjóinn.
Að kvöldi hins priðja dags var Philip
kominn að sjávarlóni einu; par var alt
krökt at' stórum lónaskjaldbökum, sem
voru að verpa par. Lónaskjaldbaka pessi
er frjósöm mjög, svo að mælt er, að
Indíánar hafi víða safnað miljónum
eggja við sjó fram og búið til olíu úr
rauðunni, sem hvítum mönnum pótti
mikið til koma.
Parna tóku peir Philip og Tryggur
sér ríflegan kvöldverð af eggjum; pau
voru graíin ofan í lausan sandinn, og
var auðvelt að ná í pau.
Petta var á laugardaginn fyrir hvíta-
sunnu, 15. maí, að tímatali Philips.
Árla næsta morguns gekk Philip upp
á hæð eina, og sá ofan í Pálmadags-
víkina fögru; varð liann pá allshugar
glaður. Um nóttina gisti hann í Skjald-
bökuvíkinni.
Nú voru fætur Philips orðnir sárir
mjög, og purftu hvildar við og hjúkr-