Ljósberinn - 22.10.1927, Blaðsíða 7

LJÓSBSRINN
343
unar. Hann ætlaði sér nú heldur ekki
strangt ferðalag um livítasunnuna, held-
ur njóta fullkominnar helgidagskyrðar.
Philip hafði kent sárt til í fótunum á
þessum stuttu dagleiðum sínum yfir fjöll
og dali. Pað vildi pví vel til, að hátíðin
blessuð fór í hönd. Nú gat hann haldið
hana í hressandi forsælusvala undir
pálmatrjánum og appelsínulundunum.
Um miðdegisleytið lagðist hann jireytt-
ur til hvíldar; en búinn var hann þá
að birgja sig upp ríkulega að banönum,
appelsínum, fíkjum og fáeinuin kókos-
hnetum. Hann lá undir múr litla bæn-
hússins; sýprustróin hávöxnu og mangó-
tréin skygðu par yfir hann.
Nú þarf eg varla að segja ykkur frá
pví, hvernig Philip hafi eytt hvítasunnu-
dögunum, Ykkur er nú orðiö svo kunn-
ugt um þá háttu hans.
Hann bjó sér náttból úr hálmi, nálægt
bænhússmúrnum, og bjó uppi yfir sér
pak úr trjágreinum, til að verjast nátt-
fallinu. En laufið gat ekki lilíft honum
við broddmýi og broddflugum; komu
pær hvorar tveggja í stórum sveimum
inn í þessa vatnsauðugu og skógríku vík.
Kvalræðið, sem pessi skordýr bökuðu
honum, var þess valdandi að iniklu leyti,
að liann var sjaldan langdvöluin í pess-
ari frjóu pálmavík. — Marga aldinrétti
hafði hann um hátíðina til hressingar:
mangó-aldini með kryddilmi og vínlagar-
smekk. Mangó-tréið verður gamalt, pó
að viðurinn sé laus í sér.
Eitt kvöldið, er Philip sat í skugga
mangó-trjánna, og gróf í malarhrúgu milli
tóftanna, pá fann liann dós, sem gerð
var úr dökkgrænufrí~steini. Iiann opn-
aði hana með pví að skrúfa lokið af;
voru skrúfuför á röndinni. 1 dósinni var
mikið af smáum, ilmríkum lyfjakúlum.
Ekkert skildi hann, til hvers landnem-
arnir hefðu haft þessar dósir; en samt
tók liann pær og stakk þeim í körfuna
sína, eins og öðrum minjagrip; verður
peirra minst síðar.
Að öðru leyti er fátt nýtt eða fróð-
legt að segja af pví, sein gerðist á pess-
ari landkönnunarferð. Hann kannaði alla
norðurströnd eyjarinnar og fann engar
nýjar menjar |iess, að menn hefðu par
búið. Hvergi sá hann fiskibát né eikjur
Indíána; en par á móti fann hann á
sandgrynniugunum og blágrýtisflúðunum
gamlar og nýjar leifar af skipum, sem
þar höfðu farist.
Pegar hann fór heim tii sín aftur um
skógana, tók hann að eins eftir einni
plöntu, vegna pess hvað blómin og ávext-
irnir voru, einkennileg að lögun og eðli.
Pessi planta var nokkurs konar api eða
eftirherma í jurtaríkinu; hún tekur á
sig allskonar dýramyndir. Sum eru eins
og kongulær, önnur eins og býflugur;
eitt ber svip af manni. Frh.
Förull efnir loford sitt.
Þegar eg hafði ferðast víðsvegar um
landið, skráð í vasabók mína hið mark-
verðasta, er fyrir mig bar á vegum æsk-
unnar, og að pví var komið, að eg
skyldi uppfylla fyrirheit mitt um pað,
að ineta orku liennar, varð eg um stund
ráðþrota. Eg vissi, að ýmsar uppeldis-