Ljósberinn - 25.10.1930, Blaðsíða 2

330
LJ OSBERINN
hafinu, svo að margar lóur höfóu gef-
ist upp og drukknað.. Þar á meöal var
hinn g-amli fyrirliði flokksins. Sonur
hans tók þá við forustunni og hélt heim
starfa, þar til fálkinn varð honum að
bana, fyrir hálfum mánuði síðan. Nú
var enginn fyrirliði fvrir flokknum,
nema maki hins látna foring'ja. Hún
hafði byggt sér hreiður uppi á hárri
þúfu í miöjum móanum. Hún lá þar
ósköp róleg á eggjunum sínum og hugs-
aöi ekki um annað, því að nú þurfti
hún engu aó stjórna, fyrr en hópurinn
færi að flokka sig um haustið. Hún
hafði legið kyrr á eggjunum sínum
mestalla nóttina, og það var kominn
tími fyrir hana til að fá sér bita. Hún
breiddi út vængina og hóf sig til flugs.
»Nei, hér er lóuhreiður með fimm
eggjum! Petta skulum við taka, og
tæma eggin!«
Þaó var drengur á að gizka tólf til
þrettán ára, sem hrópaði þetta til syst-
ur sinnar, um ieið og hann fleygði sér
niður við hliöina á hreiðrinu.
»Nei, Kalli, við megum ekki taka
eggin. Vesalings fuglinn verður svo
hryggur, ef við tökum öll eggin hans«,
svaraði stúlkan blíðlega.
»Ha, ha, ha, ha! Fuglinn hryggur,
Stina! Ertu svona mikill bjáni? Þú
mannst að náttúrufræðikennarinn var
að segja okkur að safna eggjum í sum-
ar, og helduróu að hann hefði gert það,
ef fuglamir yróu hryggir? Nei, þaö
máttu reióa þig á«, sagði Kalli.
»Já, en hann sagði okkur að taka
aldrei meir en eitt til tvö egg úr hverju
hreiöri«, svaraði Stína.
»Uss, blessuð góða, það er bara sér-
vizka aó taka ekki nema eitt til tvö egg.
Fuglunum er alveg sama hvort tekin
eru eitt eða fimm egg«, sagði Kalli.
»Kalli! Heldur þú að fuglunum þyki
ekki vænt um unga sína, eins og pabba
og mömmu þykir vænt um okkur?«
spurði Stína.
»Æ, því lætur þú þetta út úr þér,
Stína. Berðu saman fugl og mann. Það
eru bara spendýr, sem þykir vænt um
unga sína«, svaraði Kalli.
»Nei, þau geta bara betur látió kær-
leik sinn í ljós«, svaraði Stína.
»Æ, þegiðu nú; og fyrst þú vilt ekki
hiróa eggin, þá brýt eg’ þau«, sag’ði
Kalli.
»Góði Kalli, segðu þetta ekki, þú get-
ur ekki veriö svo vondur«, sagði Stína.
Hún hafði varla sleppt orðinu, þegar
Kalli hóf upp fótinn og lét hann detta
niður í hreiðrið. Pað heyrðist smá brest-
ur, og þegar Kalli hóf upp fótinn, voru
öll eggin brotin.
»Kalli, ertu svona vondur? Pessu
hefði eg aldrei trúað«, sagði Stína hálf-
kjökrandi.
»Faróu ekki að gráta út af þessu,
auminginn þinn. Þaó er fuglinn, sem á
að hryggjast«, sagði Kalli stríðnisiega.
»Þú ert ljótur strákur. Nú vill Guð
ekki vera góður við þig, fyrst þú gerð-
ir þetta«, sag’ði Stína.
Kalli þagði og leit niður fyrir sig.
Allt í einu hrópaði Stína:
»Nei, sko litla fuglinn, sem staulast
hingað. Hann er víst bæði væng- og
fótbrotinn«.
Kalli leit upp. Pað var rétt, sem hún
sagói. Skamt frá þeim kom lóa hopp-
indi á einum fæti og stefndi til þeirra.
Hægri vængurinn var brotinn af.
»Skyldi auminginn hafa lent á síma-
vír«, sagói Kalli.
»Eg veit það ekki«, svaraði Stína.
Nú er aó segja frá lóunni. Hún hóf
sig til flugs af eggjum sínum, til að
leita sér matar. IJún flaug lágt suður
eftir móunum, og greip flugurnar sera