Ljósberinn - 25.10.1930, Qupperneq 6

334
LJOSBERINN
leysi aó þær hring'la lausar, og' þaó ætti
eg eiginlega aó láta umsjónarmanninn
vita.
»Fyrirgefió herra! Eg bió yóur, lát-
ió það kyrrt liggja«, sagði þjónninn laf-
hræddur, »þá er úti um okkur; stöóu
vora viljum vér ekki fyrir nokkurn
mun missa. Eg skal lofa þvi, aó allt
skal verða í röó og reglu á morgun«.
»Nei, nei, eg vil heldur sjá um þaó
sjálfur«, sagói Ben og horfói ströngum
augum á þjónana. »Þetta er allt of
mikils varóandi til þess aó eg þori aó
fela ykkur það á hendur. Þér skuluó
annars vera óhræddir! Eg segi ekki
frá. En þetta má ekki koma fvrir
oftar«.
Þjónarnir voru nú alsannfæróir um,
aó nú væru þeir búnir aó fá reglulega
strangan umsjónarmann, mann, sem
hefói augun og eyrun allstaóar. Og þaó
var nú einmitt þaó, sem Ben ætlaðist
til. Hann varó aó láta svo sýnast, aó
gaumgæfni hans væri alveg takmarka-
laus, til þess að koma í veg fyrir aó
nokkur grunur gæti fallió á hann sjálf-
an. Meó því eina móti gat hann vonaó
að hann gæti komist með leynd út úr
fangelsinu meó Barúk.
Þegar Ben var svo búinn aó koma
þjónunum af sér, þá settist hann út í
horn í fangabúrinu, og þaöan gat hann
séó út yfir allan salinn og þar gaf
hann hugsunum sínum lausan tauminn.
Hann lagói nú nióur fyrir sér, hvernig
hann skyldi hagnýta sér kringumstæð-
urnar; en ekki duldi hann sig þess,
aó enn væri langt aó markinu. Hann
gat ekki óskaó sér annars betra, en
þess sem oróió var: hann var korninn
í fangelsió, búinn aó ná stöóu þar og
nú síóast fengió eftirlitsstarf einmitt
í þeim sal, þar sem Barúk sat. En hió
versta var þó enn eftir, og þaó var
að komast aftur út úr fangelsinu.
Ben hafói nú haft sínar hugsanir,
þegar hann var aó kanna járnspalirn-
ar fyrir gluggunum. Þar var styzti veg-
urinn til að flýja. Og eitt datt honum
í hug aó gjöra, sem honum þótti fært
aó gjöra meó varkárni og kænsku. Hann
hafói í hyggju aó ná í járnsmió til aó
gera við járngrindurnar; en síóan hugs-
aói hann sér í laumi að fá smiðinn
til þess aó sverfa sumar grindurnar svo
mikió, aó auóvelt væri aó brjóta þær;
síöan hugsaói hann sér aó setja stiga
upp aó giugganum aó utan; síðan skyldi
nota hagkvæmustu nóttina, sem fyrst
gæfist, til aó flýja og þaó hlyti aó
takast.
Honum fannst sjálfum þetta ekkert
óráð. — Það var aóeins eitt, sem Ben
var í vandræðum meó. Hann þurfti ekki
svo lítió fé bæói til aó múta járnsmíón-
um, og því næst manninum undir glugg'-
anum. Hann var allviss um, að mútu-
gjafirnar mundu lánast; en hitt var
hann ekki eins viss um, að Barúk vildi
fá sér nægilegt fé til þess. En hvaóa
gleói gat gamli Gyóingurinn haft af því
aó varðveita gullió, ef hann yrói sjálf-
ur aó leggja höfuöió undir öxina. Hon-
um væri nokkru nær aó bjarga lífinu,
og svo heimskur væri Barúk ekki, aó
hann sæi þaó áreiðanlega!
Hann einsetti sér nú aó tala við hann
og leitast við aó sigrast á tormerkjum
þeim, sem gamli maóurinn kynni aö
telja á þessu, sökum mammonselsku
sinnar.
Ben andvarpaói þar sem hann sat og
var aó velta þessu fyrir sér. Hann var
þreyttur og leióur á aó ganga svona
stöóugt á g'lóóum, leióur á uppgei'ö og
lygi þeirri, sem hann var kominn inn