Ljósberinn - 15.07.1936, Síða 6

164
LJÖSBERINN
hinna nemendanna. Hann -drakk í siy
rnálin eins og þyrstur maður teygar
svalajrykk. Og' það, sem hann lærð'i,
mundi hann svo að hann gleymdi því
ekki aftur.
Nú er hann fluttur í ríkisfangelsið í
Osló. Þar á hann marg'ar erfiðar stund-
ir. Oft var að því komið að hann misti
alia sjáffsvirðingu, og' gæfi alt frá sér,
og yrði þar með bæði andlegur og líkam-
legur aumingi. En bæði fangelsisprest-
rrinn og l.æknirinn urðu Konum til mik-
illar .hjálpar'í raunum hans og sálai'-
stríði. Hann bað um bækur til þess að
lesa; og' þær fékk hann. Lærðu embætt-
ismennina við fangelsið furðaði á því
hvaða bækur þaö voru, sem þessi 19 ára
g.a.mli fangi vildi helst lesa.
Frh.
Móðurminnmg’.
Mér er skylt að minmst þín,
móðir blíða, hjartakæra,
þín, sem ungan lést mig lcera
málið, vísur, versin mín.
Margt var rætt um rökkursl und,
ris nú úpp í liuga minum
ýmislegt af orðum þínum
eftir margra á\ra blund.
Þér var Ijúft að lofa þann,
l íf sem öllum skepnum gefur,
ioftin blá, sem Ijóma vefur,
fegurð ldœðir fqldarrann.
Honum bundinn hugurinn
hóf sig yfir dœgurklið'inn,
sótti til hans sálarfriðinn,
von og trúarþróttinn þinn.
Aldrei þínu barni brást
brjóst þitt, fónarvUjinn sterki.
Þú ert eins í orði og verki,
milda, djúpa móðurást.
Helzt ef veikan vantar mát.t,
vonlaus býr að harmi sinum,
undir verndarvængjum þ'/num
margur hefir athvarf átt. -
Það var mörgum manni Ijóst,
þó þú mættir þola og líða,
þér var aidrei gjarnt að kvíða,
hetja lifðir, hetja dóst.
Eftir lifða langa raun
i-ifðu sæl í betra heimi.
Allt er skifting guðs i geimi,
lifsins sókn. og sigurlaun.
fermingarbama.
—o----o--o---—o--o—
Hið bjarta vor og bernskan glaða
oss benda jafnt á lífsdns gróður
þau scekja kraft til sómu móður
og sólargeislar eins þau baða.
En vor og bernska burtu rennur,
hinn bjarti júní sumri heitir
og margan unað vinnan veitir,
ef vita-ljós í fjarska brennv.r.
Guð blessi þig i Ijúfum lundum
og lýsi þér á gæfubrautum.
Guð hjálpi þér i hœttu og þrautum
og huggi þig á ratmastundum.
Til fermingardrengs.
Guð lciti ei sólblik né daggir þér dvína
svo dafni í sérhverju spori
þau frækorn, er sáð var í sálina þína
á sviphröðu barncesku vori.
IVL R. f. Rh.
Staka.
Gott er að una i eftirlæti afa- og pabba.
Gott er að búa í grend við ömmu.
Gott er að standa í skjóli’ mömmu.
M. R. f. Rh.