Ljósberinn - 15.07.1936, Blaðsíða 10

168
LJÖSBERINN
«•!»»»> A
» , ■•»»»••». .••••.v.••••• ■•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••*•••••••
i i i ; -..• íi.>•■ ....■••■■■...........................
íjsR..|
SÖGURNAR
HENNARMÖMMU
..
:•••••"*’.....0..... (Æfintýri eftir Max Hachstddter).
Kóröna Dolfars.
Konungurinni í Maltor var rnjög veik-
Uir, læknarnir höföu enga. von urn aö
hann lifði jrað af. Þegar hann fann að
dauðinn var í nánd, lét hann alla fara
burt úr herbérgi sinu, nema son sinn,
en hann kraup við rúm hans. »Dolfar«,
sagði hann við son sinn, >>ég ski) þár eft-
ir ríki rnitt og alla fjársjóðu m.ína, þar
á meðal kórónu mína, senr þú hefir séð
mig bera á hverjum degi, Þú hefir oft
spurt mig u,m demantinn í kórónunni,
þig ihefir langað til að vita hvernig stóð
á því, að geislar stöfuðu út frá honum
nótt og dag, sem færðu g'cðum' mönnum
gleði, en vondir menn fengu ofbirtu. í
auígun af, svo þeir flýðu óttaslegnir. Nú
er sá tími kominn,, að þú átt að fá skýr
ingu á því, hvernig- á Jressu stendur,
Ta.ktu jrví vel eftir: Demantui'inn er
töfi'asteinn, sem féll niðuir frá himni við
fætur ættföður okkar. Hann tók hann
upp og með hjálp hans stofnaði hann
þetta ríki. öll þjcðin elslraði hann sök-
um sólgeisla. jrass, sem alltaf ljómaði frá
dýrgrip þessum. Þessvegna lét hann
setja steininn í kórónu síná. Á dánar-
d.egi sínum trúði ha.n,n syni sánu.m fyrir
því, að kórónan mundi vernda hann og
varðveita og að hinn vatnstæri demant-
ur mundi verða blettlaus og geislandi,
meðan hann sjálfur væri réttlátur og
sýndi ríkuro og fátækum, i’oldugum og
aumum, sarnan kærleika., Sýndi hann
aftur á móti einhverjum hið minnsta
rangfæti myndi steinninn verða dinnn-
leitur og ef hann misti alfaxið ljóma
sin.n, mu.ndi mikil óhamingja steðja að
þjóðinni og konungsættinni. —
»Hlustaðu afinlega eftir rödd sam-
vizkunnar, Dolfar, þá munt Jiú ekki
dæma ranga dóma.. Vak jiú yfir kórón-
unni eins og sjáaldri auga jiíns. Liómi
kórónunnar og ljóroi augna þinna. munu
verða lík hvað öðru. Ég afhendi þér kór-
onuna eins og ég tók við henni a.f föð-
ur mínum, hún er dýrmætasti dýrgrip-
urinn, sem þú færð eftir mig; frægð
ætta.r vorrar og hamingja ríkisins hvíl-
ir á henni. En þar eð fjögur augu sjá
betur en tvö, verður kona þíin að fá aö
vita uro töfra steinsins, svo hún geti
• hjálpað þér að vaka yfir geislum hans
að jieir dofni ekki, Þrj skalt ganga að
eiga. þá einu konungsdóttur, sem hefir
fjólubfóð í æðu.m sinum, þá munuð þið
sameiginlega vaka yfir ljóma kórónunn-
ar, með því að framkværoa kærleiks-
verk í kyrþey og svo lítið beri á, og þá
get ég, áhyggjulaus um velgengni lands
míns og ættbálks, lokað mínum þreyttu,
augu.m. Lofa.r þú mér jieesu, elsku son-
ur minn?«
Grátandi lofaði Dolfar að rouna á-
minningu föður síns o,g spurði því næst
hvernig hann gæti þekkt konungsdóttur
með »fjólublóðið«. En daúðinn hafði, án
þes.s að konungssonurinn hefði gefið þvi
gætur, nálgast rúm konungsins, hinn
gamli, góði konungur var dáinn.
Dolfa.r og öll þjóðin harmaði mjög
hinn látna konung, sem hafði verið allri
þjóðinin éins og góður faðir.