Ljósberinn - 15.07.1936, Síða 11

LJÖSBERINN
169
Þegar ;hiii sárasta sorg var liðin hjá
fór Dolfar að hugsa um það, sem hann
hafði heitið föður sínum, og einkum um
]iað loforð að velja sér drottningu með
»fjólubljóð« í æðum sér. Hann leitaði þá
til garðyrkjumanns síns og' trúði honum
fyrir þetssuxn áhygyjum. slmm, að finna
konu.ngisdóttur með »fjólublcð« í æðum.
' Eftir að garðyrkjumaðurinn hafði
hujgsað sig dálítið um, ságði hann, að
konungurinn mætti vei-a rólegur vegna
þessa, hann þyrfti ekki ^nnað en bjóða
fjölda konung'sdætra til veizlu, þá
skyldi hann hjálpa honum til þess að
finna þá, sem hefði »fjólublóð« í æðuui
sér.
Dolfar sendi þá sendiboða, til alli'a ná-
lægra landa með kveöju, sína til allra
þjóðhöfðingja og hann bað þá að koma,
ásamt dætrim sínum, til veizlu mikill-
ai', sem hann ætlaði að halda, því hann
hefði í huga að velja sér konuefni.
Á ákveðnum degi komu allir konung-
arnir með dætrum sínum.
Þegar garðyrkjumaðurinn sá allan
hinn mikla. fjölda feonungsdætra varð
hann ánægður og sagði við Dolfar kon-
ung: »Nú er ekkert að óttast meir, á
meðal svo margra hlýtur að vera ein-
hver, sem hefir »fjólubkk5«. Biðjið nú
aðeins »prinsessurnar« um, að hver
þeirra velji eitt blóm úr garðinurn
handa yður, og segið þeim, að þá, sem
færi yður uppáhalidsblóm yðar, hana
veljið þér yður til drottningar. Á þenn-
an hátt móðgið ]>ér engan, eða særið,
engin er tekin frarð yfir aðra. Náttúran
sjálf hefir ósýnilega hönd, er knýtir þá
samian, ,sem saman eiga, og hin rétta
»prinsessa« mun áreiðanlega koma, með
rétta blómjð«.
En, þú hefur ajveg nýlega upprætt öll
fjólubeðin,«, sagði Dolfar áhyggjufullur.
»Það hefi ég gjört af ásettu ráði«,
sagði garðyrkjumaðu.rinn, »þvj það er
enginn vandi að tína blóm úr blómabeð-
um. I grasinu hljóta að vera eftir ein-
staka fjólur og konungsdóttirin með
»fjólu.blóðið« mun án efa finna lyktina
af þeirn.
Nú var uppi fótur og fit er konungur
bar fram þessa csk sína. Allar prins-
essurnar dreifð'u sér um hinn mikla
blómgarð hallarinnar til þess aö leita- að
uppáhalc’sblómi Dolfai's konungs. Þær
tíndu blómi, fleigðu ]>eim aftu.r, hugsuðu
sig urn aftur, .hvaða blóm það gæti ver-
ið, sem var uppáh;ald,sblóm Dolfars.
Loksins höfðu allar valið hlóm og komu
nú saman í stóra salnum, ein eftir aöra
lögðu þær blómin á rauðan flauelispúða,
sem lá fyrir framan Dolfar en ekkert
var rétta blcmið. I hvert sinn, sem nýtt
blóm var l,agt á púðann leit konungur á -
hyggljufullur á. garðyrkjumann sinn; en
hann ypti ba,ra öxlum, eins og hann
vildi seg-ja: »Ég get ekki að því gert«.
Síðastur alh'a gekk konungurinn í
Mílesíu fram með dætur sínar..
Sú elzta þeirra kom með purpura-
ra.uða rós og sagði: »Litur hennar er
Linn dýrðlegasti purpuralitur, hún vex
á háurm stilk, cg þessi drottning blóma-
garðsíns er varin þyrnum«.
En, Dolfar svaraði, að blóm þaö, sem
hann el.skaöi væri án þyrna og særði
engan. önnur koiuingsdóttirin færði
Doífnr hvda lilj,.:. ímynd hins himneska
hreinleika.
Dolfar svaraði, ;ur hann, sckum hrein-
leika liljanna metti hana svo niikils, ac)
hann þyröi ekki að taka þvílíkt blóm.
Dolfar var orðinn hugdapur mjög, því
engin af dætrum konunganna hafði val-
ið rétta blómið.
í sömu svifum gekk konungurinn,
faðir þessa.ra tveggja síðustu. prinse&sa,
fra.m að fcorði konungsins, og Ijtil hvít
höncl kom fram úr kápu hans og lét litla
fjólu falla á púðann,
»Þetta er blómið mrtt«, hrópaði Dol-
far konungur ánægður.