Ljósberinn - 15.07.1936, Síða 12

170
LJÖSBERINN
Mídassíukonungur svaraði:
»Petta. blóm er til yðai' frá yng'stu
dóttur minni, hún gefur þér hana sjálf
hulin. Maður sér hana ekki og maður
heyrir ekki til hennar; en maóur verður
hennar var um alla höllina«.
Um leið og hann mælti þetta sveip-
aði hann frá sér kápunni, og hin unga,
feimna prinsessa stóð þar frammi fyrir
Dolfar rjcð af hamingju og laut höfði.
Aðeins snöggvast hafði hún litiö á kon-
unginn, en hann tók þá strax eftir því
að augu hennar voi'u fjólublá.
Glaður greip Dolfar í hönd hennar,
og skömmu síðar var brúðkaupið haldið
með mikilli viðhöfni,
Pað var auðvitað fyrsta verk Dolfars,
að segja konu sinni frá töframætti de-
mantsins og biðja. hana að hafa æ-tíð
vakandi auga með kórónunni, þegar
hann felldi dóma sína, og gæta þess, aö
enga.n fölva slæi á demantinn.
En þar var maður einn við hirðina,
auk drottningar, sem vissi um undra-
mátt steinsins, það var forsætisráöherr-
ann, hann var af konungsættinni. Pegar
konungurinn, faðir Dolfars lá fyrir
dauöanum, lét hann að vísu, sem hann
færi út úr herberginu eins og aðrir, en
hann faldi sig á bak við fortjald, til
þess að geta heyrt, hvað hinn deyjandi
konungui' vildi trúa syni sínum fyrir.
Eftir það hafði hann aldrei ró eða friö
dag né nótt.
Hann var ákaflega metorðagjarn,
vildi helzt vera sjálfur konungur, og
f'æri svo að Dolfár misti kórónuna og
konungdóminn var hann næsti ríkiserf-
ingi; þess vegna. gat .ha.nn aldrei gleymt
þessum orðum hins deyjandi konungs:
»Mun óhamingjan, þá koma yfir ríkið«.
Hann var nú altaí að hugsa um það,
hvernig hann gæti fengið Dolfar til þess
að fremja eitthvert mikið ranglæti, svo
demantinn missti ljóma sinn og töfra-
máttur kórónunnar ekki framar gæti
verndað hinn rétta konung. Auk þess
ollp birta demantsins honum mikils sárs-
auka i augunum, sem hann illa holdi.
Hann gat ekki litið í augu konungs
irvs, þess vegna stóð hann altaf álútur
frammi fyrir honum, eins og hann sýnd;
honum svo djúpa virðingu, er konungur
talaði við hann.
Dolíar konungur tók þetta lika, seni
auðmýktar og virðingarmerki, svo for-
sætisráðherrann sat við það fastar og
fastar í stöðu «inni, cg tekk smámsam-
an með srnjaðri sínu meiri og meiri völd,
svo konungur fór rnjög að ráðum hans
og bendingum.
En þegar konungur sa.t í ráðinu og
feldi dóma eða tók mikilvægar ákvarð-
anir, sat hin unga drottning við hlið
hans og leit ekki af kórónunni,
Steinninn giltraði í öllum litum regn-
bogans og bjarminn frá honum lék um
hásætið eins og sólargeislar og þjóðin
hugsaði með þakklæti til gamla garð-
yrkjumannsins síns og hrósaði konungi
fyrir réttlæti hans.
Um géðsemi drottningarinnar talaði
enginn, hún var svo sjálfsögð og ná-
tengd persónu hennar, eins og hinn ljós-
grærii litur blómanna fylgir vorinu, og
öll þjóðin elskaði hana, nema, .forsaítis-
ráðherrann, því á henni ströndnðú allar
ráðagerðir hans konumgi til böls,
Tvisvar hafði hún. óttaslegin aöva,rað
konunginn, þegar hinn ótrúi þjónn haföi
gefiö honum ill ráð,
Pá mætti d,ag nokkurn fátækur bóndi
fyrir réttinum og kærði auðugan ná-
gi'anna sinn fyrir þad, að hann, hefð:
stolið hesti frá ho-num.
Af ótta við hegningu hafði hinn á-
kærði fært konungi mikla gjöf, sem var
þrisvar sinnum eins mikils virði eins og
hesturinn.
Forsætisráðhérranin réói konunginum,
að láta málið falla niður og Dolfar
dæmdi: »Hesturinn verður l'ramvegis í