Nýtt kirkjublað - 12.11.1906, Síða 7

NÝTT KIRKJUBLAÐ
247
heiminum son sinn að frelsara, og að hann hefir frið])œgt
synd heimsins og í skirninni tekið mig i sinn hóp, svo að
á því leikur enginn minsti vafi, að friðþæging hans nær
til min.
Þetta er það sem gjörir allan kristindóm svo dýrðlegan.
Ait það, er með réttu nefnist kristindómur á jörðu, byggir á
þessum grundvelli, þótt mönnum só það ekki Ijóst. Þegar á
herðir, — t. a. m. þegar dauðinn nálgast — kemur það í Ijós,
að maðurinn, hvort heldur er katólskur maður eða píetisti eða
hvaða annar kristinn maður sem er, varpar frá sér
öllu sínu eigin — dygð og rétllæti, vakning og afturhvarfi
— og treystir þá eingöngu þessu, að eiga fyrir Jesúm Krist
miskunnsam an guð og föður, sem af föðurlegri náð og líkn
fyrirgefur honum allar syndir og elskar hann sem barnið
sitt. Á þessu og þessu einu lifa og deyja kristnir menn um
heim allan.
Að þessu leyti eru allir kristnir menn á jörðu í insla
eðli eitt. En meinið er, að ]>að er svo djúpt á þessari einingu
að hún fær ekki að koma í ljós. Því að ofan á hana heíir
hlaðist allur hinn mikli skoðanamunur að þvi er snertir líf
og kenningu. Hann liggur á yfirborðinu og vinnur tjón.
Sérstaklega á það heima um þá skoðun, sem ég hefi talað
um hér að framán, að manninum sé óheimilt að trúa fyr
en hann sé á einhvern hátt leystur frá syndinni Sú skoðun
vinnur mikið tjón. Eins og mara liggur hún á kristninni og
fyllir hjörtun efa, óvissu og ótla, og getur af sér farísea-sjálf-
byrgingsskap eða mannaþrældóm — helgivakls-þrælkun —
um heim allan. Lof sé því siðbótinni og lof sé Lúter og
hinni lútersku játningu. Ég á þar ekki við greinarnar, sem
letraðar eru á pappírunum. Þær hera eðlilega merki sinna
tíma og eru ekki skuldbindandi mælisnúra fyrir oss. Eg á
þar á mót við það liversu Lúter og trúarbræður hans báru
gæfu til að halda fram því sem er insti kjarni og kraftur
fagnaðarerindisins: „Vérællum að maðurinn réttlætist fyrir-
trúna, án verka lögmálsins."
[Niðurl.]