Nýtt kirkjublað - 06.02.1908, Blaðsíða 4

20
NÝTT KERKJUBLAÍ)
Það má svo að orði kveða, að maður, sem er méð
sjálfum sér, vilji í raun og veru aldrei ilt kjósa. Þegar hann
vill ilt vinna, þá snýr hann því einhvernveginn svo fyrir sér,
að hann kannast vart við það, að það sé ilt. Það eru aðrar
hvatir en að hann vilji ilt vinna.
Og svo er hitt þrátiðast, að maðurinn ræður eigi við,
hann vill það sem betra er, en annað afl togar hann og
teynn'r til hins verra:
„Því að hið góða sem eg vil, geri eg ekki, en hið
vonda sem eg ekki vil, pað geri egu. (Rómv, 7, 19).
Og meðan baráttan stendur yfir, fylgir henni þraut og
þjáningar:
Eg aumur rnaður! Hver rnun frelsa mig frálíkarna
þessa dauða“? (Rómv. 7, 24).
En þegar betra eðlið ber sigurinn úr býtum í baráttunni,
þá er það fullreynt, að maðurinn kennir þess innra með sér
á dularfullan hátt, að honum vex þróttur, og honum líður
vel, og það enda þótt sigurinn sá dragi á eftir sér tímanlegt
tjón og ofsóknir;
„En í öllu þessu meira en vinnurn vér sigur fyrir
liann sem elskaði oss. (Rómv. 8, 37).
Oss dylst það eigi að illu hvatirnar eru leifar og arfur
frá dýrseðlinu forna. Djöfullinn þarf ekki að eiga þar upp-
tökin. Það má segja um dýrið, að það sé saklaust í vitund-
arleysinu um ilt og gott, en náttúruhvatirnar drotna alveg
yfir því. Hunangsílugan virðist vera) greind og félagslynd,
en öllum hunangsflugum heimsins er eigi nema einn vegur
markaður. Og kötturinn getur eigi stilt sig um það að stökkva
á litla fuglinn, þegar færi hýðst.
Og eins er um það, að sannarlegt göfugmenni getur eigi
fengið sig lil þess að drýgja glæp.
Þroskalitlum manni og miður siðgóðum verður það oft
að láta undan dýrseðlinu. Betri maður hans, eðlið guðlega, er
þá sem fjötraður fangi hjá liinu. Eftir á verður hann sár-
reiður yfir þeirri niðurlægingu.
En siðferðilega styrkur maður og frjáls heldur dýrseðl-
inu í skefjum og drotnar yfir því.
(Þýtt úr ensku.)