Nýtt kirkjublað - 15.12.1914, Page 3

NÝTT KIRKJUBLAÐ
283
hans féll eins og sólargeisli á Sorgina, — og það var fyrsti
ylstraumurinn sem hún hafði fundið til.
Og Kærleikurinn sá Sorgina, og hann elskaði hana, ])ví
hún kvaldist af sársauka, og hans líf er að gera aðra sæla.
Hann fór með hana upp i dýrðarríki silt, verndaði hana,
elskaði og huggaði, og reyndi, en árangurslaust, að kenna
henni að vona.
Hún fæddi honum dóttur, undurfagurt barn, og í andliti
harnsins mátti sjá sólbjart bros föðursins og tár móðurinnar
í fegursta samræmi.
Hún var nefnd: Bænin.
Hún hafði spentar greipar, um varirnar lék ástúðarbros,
og augun voru full af tárum.
Þegar Sorgin sá hið dýrðlega afkvæmi sitt, leið, í fyrsta
sinn, gleðititringur um hjarta hennar, og í fyrsta sinn brá
fyrir vonarneista í brjósti hennar. Og hún þrýsti dóttur sinni
að brjósti sér og stundi og brosti og leit upp til Kærleikans
himneska með ást og viðkvæmni. En aðeins eitt augnablik
varaði gleði Sorgarinnar. Hún ])ráði að komast burtu. Og
hún fór til heimkynna sinna aflur, en með ]>á huggun að
hún hafði eignast Bænina, og með þá von, að einhvern tíma
yrði hún sjálf ekki lengur til.
En hin fagra dóttir Sorgarinnar óx upp með blómum
himinsins, undir umsjón föður síns og lék sér við engla Guðs.
En eftir því sem hún þroskaðist, fann hún æ betur og betur til
þess, að hún var ekki þar sem hún átti að vera. Hún sem
altaf var með tárvot augun! Það skildu ekki börn himins-
ins. Tárin voru þeim ókunnir gestir.
Og Bænin fann sárt til ósamræmisins milli innra eðlis
sins og eilífu dýrðarinnar i ljóssins ríki. Hana rendi grun í,
að heimkynni sitt mundi fremur vera í návist móðnr sinnar.
Og hún sá í anda óæðri heim, þar sem stundum var sólar-
levsi, og oft féllu tár, og oft heyrðust stunur. Og þangað
hvarílaði hugur hennar.
Og himneski Kærleikurinn sá með alsjáandi auga sínu,
angurblíða óánægju dóttur sinnar.
Og þegar tíminn var kominn, tók hann hana við hönd
sér, og sveif með hana gegnum himingeiminn.
Þau komu til stjörnu sem kölluð er Jörðin, og þar sá